późnowieczornie

bezradność wsiadła do autobusu

spojrzeniom niemo szepnęła przepraszam

wydźwięk odmowy boleśnie ukłuł

naturę znikąd z innego świata

myśli tych pojawiły się tysiące

setki rozwiązań banalnej sprawy

wstała podeszła nieznany wątek

stał się wytrychem i więcej znaczył

niż sama wartość nie miała znaczenia

padło dziękuję głos potem oniemiał

walczę z patosu uwzniośleniem

choć tym najprościej gest nacechować

stopniuję ciemno ciemniej najciemniej

do pustki mroku jak światło dodać

To nie jest łatwy wierszyk, jedno czytanie nie wystarcza, ale typowo "leszkowy".

Swoją opinię wyraziłem serduszkiem.

Pozdrawiam :)

AD

Byłam, czytałam, polubiłam.

Pozdrawiam :)

No tak, sytuacja liryczna jest jasna. I bardzo częsta w środkach komunikacji miejskiej. :)

Oryginalnie to opisałeś.

Dziękuję za "leszkowy" i za polubienie Andrzeju. :)

To ważne, że byłaś i czytałaś, a jeśli do tego, że się spodobał, to bardziej niż miłe. :)

Dziękuję, że doceniłaś. :)

Dziękuję, że wiersz zrozumiały i mogłam go docenić. :)