... ty gamoniu

zawirowało
ponad tym co nazywasz laniem wody
postawiłem wielki prywatny żagiel
odpłynęliśmy obydwoje

czy naprawdę jesteś aż tak nienormalna
że aż cię kocham

proszę
zawsze i więcej mów do mnie...

Odpowiem nieswoim wierszem, jeśli pozwolisz, bo mi go przypomniałeś (kiedyś zrobiono z niego wielki przebój estradowy):

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Mów do mnie jeszcze

        Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową
        tęskniłem lata... Każde twoje słowo
        słodkie w mym sercu wywołuje dreszcze -
        mów do mnie jeszcze...

        Mów do mnie jeszcze... Ludzie nas nie słyszą,
        słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
        jak kwiatem, każdym słowem twym się pieszczę
        mów do mnie jeszcze...

Twój wiersz też mi się podoba, bardzo fajna jest metafora "wodolejstwa", nad którym Peel rozpiął żagiel i oboje we dwoje płyną... Super.

I jeszcze autoironiczny tytuł. :))) Zapomniałam dopisać, że świetnie dopełnia całość.

Każdy zakochany człowiek to taki omamiony gamoń, ale oby to trwało wiecznie. :)