utul mnie

boję się starości

znużenia

wejścia w szarą

strefę cienia

przedsionka do nieba piekła

czyśćca może

kto to wie?

a o wierze nie chce mi się mówić

bo

im  więcej człowiek się  stara

tym bardziej jest zwietrzała

 tak naprawdę  jest nam dana

lub nie

boję się tego czasu

małego przed wiecznym

choć zawsze pomiędzy jest

teraz wiesz

nadchodzi kres

jak go prząść gdy tracisz sens

gdy już tylu odeszło

gdy nigdy przy uchu gra

smutną pieśnią

boję się

więc

utul mnie jak dziecko

kochaj raz jeszcze

zanim śniegiem zaprószy

śmierć w  ziemię wdepcze

Smutno to widzisz , a nie można inaczej

pozdrawiam.

a i owszem można, zależy kiedy , zależy kto , zależy z kim ,ale w głębi ducha myślę , że każdy się choć trochę boi

pozdrawiam Kredens

   Czego się boisz , co masz do stracenia

 to oczywiście do peela .

                                                                                  pozdrawiam

dobre dobre , bo stare jak stary kredens pełen dobrych wspomnień

pozdr

Chcesz coś nowego ?. Może o szczęśliwej kobiecie.

   Pozdrawiam - więcej optymizmu.

Bardzo smutny wiersz. I prawdziwy. Chyba każdy boi się tego "przejścia na drugą stronę".

Na szczęście - moim zdaniem - żadnej "drugiej strony" nie ma. A lęk jest nam zaszczepiony przez naturę po to, żebyśmy się bronili przed śmiercią, dopóki możemy. Ale tak naprawdę nie ma się czego bać, bo dalej nie ma nic.

nie wiem , czy przez naturę zaszczepiony mamy ten lęk? natura być może by nam tego zaoszczędziła. Gdybym np. wychowała się wśród wilków może bym nawet tego przejścia nie zuważyła , tak jak dziecko nieświadome , ze umiera , jesli mu tego nikt nie powie

pozdrawiam Kredens

super  zwlaszcza koniec - Osieckiej

On już też po drugiej stronie

To tutaj - jest wszystkim co znamy. Czasami jest ciężko, ale w zamian nic, a morze gorzej?

Wiem jak to jest kiedy się odpływa, kiedy ciało poddaje się obojętnie, cichnie. Nie boli i nie przeraża.

I samo pytanie o to coś za pomiędzy jest nieistotne. tylko płynie się wolno.

Pozdrawiam

przepraszam ale chyba chodziło o to może gorzej, czy to pytanie w  tej chwili jest nieistotne? może każdy inaczej to odczuwa, gdy nadchodzi czas , chyba ze czasu nie ma by je zadawać

pozdrawiam Kredens

Twoje teksty, Kredensie, należą do moich ulubionych na orgu.

To zabieram do pamięci. 

bb

Spóźniłem się,  beta_b już wybrała, również moim zdaniem, ten najładniejszy fragment. Jakoś niezręcznie mi to mówić, ale mocno ściskam Cię Kredensie i Twoje piękne , wrażliwe wnętrze. Stary, przez gardło mi nie przejdzie.  :-)

Pozdrawiam.

Dziękuję bardzo  miło mi to czytać

pozdrawiam

Dzięki za dobre słowa

pozdrawiam Kredens nie taki znowu stary

Nie sądzę, że ktokolwiek, kto powoli umiera, może być tego nieświadomy. Bardzo zły stan organizmu wywołuje paniczny lęk i odruch bronienia się za wszelką cenę przed traceniem świadomości.

Wiem, że mój pies, kiedy umierał, bał się okropnie - przyczołgał się do mnie i liczył na ratunek z mojej strony, a ja nie mogłam już nic zrobić... Ale przynajmniej mówiłam do zwierzęcia i głaskałam go po łebku, to mu nieco dodawało odwagi.

Kiedyś byłam w szpitalu jako dziecko. Widziałam, jak umiera kilkumiesięczne niemowlę - bardzo płakało, bało się, nie chciało umierać.

To się po prostu czuje - człowiek czy zwierzę, kiedy umiera, czuje, że przestaje istnieć, że "odlatuje" w niebyt.

Mój pies akurat odszedł spokojnie, zapewnie różnie to można doświadczać i stwierdzać cokolwiek autorytatywnie byłoby nonsensem

pozdrawiam Kredens

Tak, z cała pewnością. Dlatego zaznaczyłam, że kiedy umiera się wolno, ogarnia istotę paniczny strach. Widziałam to nie raz.

Ale nie w każdym przypadku.

Pozdrawiam.