Niobe z sąsiedztwa

przychodziła z sobie tylko wiadomej
rzeczywistości równoległej
ulicy
podobnej do nieskończenie wielu
innych światów
widywano ją w klatce schodowej rudery
w zimnym podwórzu o zapachu stęchłego zapomnienia
dosiadała się do kamiennoszarych
wagabundów żyjących na krawędzi
murków chodników skwerów i parkanów
szwendaczy o których nikt nie wie skąd się biorą
ich pieniądze na gorzkie nieba w powszednich butelkach
i tylko wtedy ożywają
nabierając niewesołych odcieni i barw

a ona
wydawała z siebie przeciągły krzyk płacz złorzeczenia
tak jaskrawo zakrwawione bólem
że każdy milkł porażony chociaż nie mógł słuchać

czasem
trzeźwo stąpała tuląc do piersi zawiniętą w kocyk
najczulej i najdelikatniej jak tylko matka potrafi
lalkę w kształcie i rozmiarze niemowlęcia
nie mieliśmy wątpliwości
umieściła w kukle wezbrane macierzyństwo
czując że mała tam jest

kiedyś
odwieziono ją do zamkniętego świata
który nie jest równoległy do niczego
tam w chłodnych okowach psychotropów
które nie zastępują gorzkich haustów nieba
dość szybko przesiąkła przez ściany
materii do sobie tylko wiadomego sposobu bycia
w końcu nie miała innego wyjścia

i nikt
już nie wspomina Niobe z sąsiedztwa
która nie nosiła przy sobie
nawet imienia

Jeden z niewielu wierszy białych jakie napisałaś. I znam go już od tylu lat.  Oczywiście podobasie :)

Wzruszająco smutny a taki prawdziwy, czytałem z zapartym tchem, bezlitosna jest ta nasza codzienność albo ludzie którzy pozostają na to obojętni. Polubiłem.

Miłego wieczoru.

Przejmujący tekst, wyjątkowo obrazowy.

Właściwie  mój przedmówca ujął wszystko tak, że nie sposób niczego  dodać.

Nie pokusiłabyś się  Joasiu o zapisanie tego tematu wierszem rymowanym ?

Pozdrawiam :)

Różewicz też kiedyś pisał o podobnej pani.

:)

Chyba jeszcze takiej  Cię nie czytałam, Asiu.

Znam Twoją twórczość tylko od strony rymu.

Ale tak mnie zajęłaś, że dopiero komentarze uświadomiły mi, że jest bez rymu.

Wzruszający, bolesny i smutny los.

Dobrej nocy życzę :)

Przejmujący wiersz, a właściwie opowieść.

Czasami tak jest, że świat i ludzie wokół nas, żyją jakby w innym świecie - równoległym

Pozdr :)

Bardzo Ci dziękuję , Kocie. Nie wiedziałam, jak zareagujesz, bo wiem, że nie przepadasz za białymi.

Ja zresztą ogólnie też raczej nie. Ale niektóre wiersze białe są tak piękne, że aż mi dech zapiera (dosłownie). Najbardziej chyba urzekł mnie wiersz ks. Jana Twardowskiego z tym słynnym cytatem: "Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą". Dobry wiersz biały może być nie mniej wzruszający niż dobry wiersz rymowany. :) I wcale nie jest łatwiej go napisać.

Bolku, dziękuję Ci za ten wspaniały wpis i wejście w świat wiersza - tak, ten świat jest prawdziwy i to zdarzyło się naprawdę.

Bożenko, dzięki za koment i za przejęcie się wierszem, i za te przymiotniki: przejmujący, wyjątkowy.

Niestety nie umiałabym tego zapisać w innej formie. Kiedy jakiś temat mną owładnie, to razem z nim równolegle rodzi się od razu forma, nierozerwalnie, ponieważ obraz wywołuje w mojej głowie słowa, a słowa układają się w formę wiersza. Po prostu w mojej głowie powstał taki wiersz i nie potrafiłabym go zmienić na inny.

Pozdrawiam. :)

Jak też wielu innych poetów. :)

A czy mogłabyś przytoczyć ten wiersz Różewicza lub choćby jego tytuł? Po prostu jestem ciekawa tego wiersza.

Rzeczywiście rzadko powstają w mojej czaszce wiersze białe. Ale czasami się to zdarza. :)

Dziękuję Ci za bardzo miły koment.

Nie każdy myśli w ten sposób: że los bezdomnej alkoholiczki i wariatki jest wzruszający, bolesny i smutny. Dla mnie jest, i to bardzo - nie mogę zapomnieć tej nieszczęśliwej kobiety. Dlatego napisałam ten wiersz.

Właśnie. Dziękuję Ci za ten komentarz i za zauważenie tego słowa w wierszu - ono właśnie na to miało zwracać uwagę: świat bezdomnych i wszystkich wyrzuconych na margines życia jest tak jakby światem równoległym - tak jakby nie naszym. Tak nam się wydaje. (Dopóki sami się tam nie znajdziemy; czego nikomu nie życzę, oczywiście).

*************************************************************************************

@Andrzej_Wojnowski i @Jacek_Suchowicz - dziękuję Wam za serduszka. :)

Musiałabym odszukać tomik; Różewicza specjalnie nie lubię, więc i Jego wiersze trudne przy takich ilościach moich papierzysk do odnalezienia.

Pamiętam, że okładka twarda, szarozielona, lakierowana  z białymi tytułowymi, pisanymi wersalikiem, literami. Nakładca: chyba Wydawnictwo Dolnośląskie? Rok wydania? Lata diewięćdziesiąte ubiegłego wieku?

:)dz

W ten sposób to ja niestety też nie znajdę. Mam wielką, grubą księgę z wierszami Różewicza, ale musiałabym znać tytuł, żeby go tam ewentualnie odnaleźć. No cóż, trudno.

A może pamiętasz jakiś fragment tego wiersza, jakąś frazę? Wtedy byłaby szansa na znalezienie go w internecie.

Ale nie jest to bardzo ważne. :)

Wyszukałam w internecie ten - chyba wciąż w moim posiadaniu - zbiór wierszy Różewicza:

Jeżeli odnajdę u siebie, postaram się nie tylko odnaleźć wiersz, ale go zacytować :)

Oxy,

opis Niobe tak malarski, że nic więcej nie trzeba, żeby scena stanęła przed oczami.

Ukłony,

bb

Smutna,  przygnębiająca treść,  ale podana w bardzo obrazowy sposób.

Pierwszy wers wygodniej mi się czytało.. przychodziła z wiadomej tylko sobie.. itd...

Pozdrawiam.

tekst mimo że biały mówi sam, jest dobry a skoro jest dobry to serducho jak psu buda Ci się należy :))

Pozdrawiam

ps chyba na każdym większym osiedlu żyją ludzie po za  marginesem - ich widać

Znalazłam, na samym wierzchu :)

Tadeusz Różewicz: poezje. Wrocław 1987, Wydawn. Dolnośląskie, s.28-31.

Z cyklu: "Ciemne źródła"

I. Tron; II. Obrączka; III. Świat jest wielki.

Dziękuję, Jacku, za serducho i za "dobry". :)

Niestety wszędzie są tacy ludzie wyrzuceni poza nawias. Strasznie to smutne.

Ha ha ha! Tym mnie ubawiłeś! :D Ale zgadzam się co do tego, że większość białych wierszy jest zagmatwana i niezrozumiała, niczym niekontrolowany słowotok z ust schizofrenika (dosłownie, to nie jest metafora).

Dziękuję. Znalazłam w swoim wydaniu, przeczytałam, wyobraziłam sobie tę dziewczynę i tego stolarza Herszlika z ostatniego (IV) wiersza w tym cyklu. Dobre portrety.

I rzeczywiście ta kobieta ma sporo wspólnego z moją bohaterką.