opowiastka - opowiastka odbicie

Tym razem poproszę Was o przeczytanie nie jednego, a dwóch wierszy. Powstały 6 lat temu, a opisują tę samą sytuację raz oczami mężczyzny, a drugim razem kobiety. Czy mi się udało, to jedynie od Was mogę usłyszeć. Oba wiersze stały się kanwą większego opowiadania, które zamieściłem w dziale prozy pod nazwą: Spojrzenie.

opowiastka

był zagubiony bo do tej pory słyszał cycki krocze

zerżnąć w pośpiechu ledwie znaną dupę

uliczny żargon w środę nad ranem odszedł

to Anna była kluczem

była dojrzała wymienili spojrzenia na przyjęciu

postanowiła być jak balsam na spierzchnięte usta

piękniał wewnętrznie śnił niedawny sierściuch

złapanej chwili nie puszczał

Anna cierpliwie upijała go nastrojem

codzienna kąpiel rozprawiała się ze zwyczajami

najtrudniej było uleczyć chore

myśli co potrafiły zabić

zamieszkał z nagością wabiły rozpuszczone włosy

zachłannie śledził małego księcia

trzymany ze rękę w nieznane wkroczył

zapominał o zaciśniętych pięściach

opowiastka - odbicie

Anna przypadkiem znalazła się na przyjęciu

nieopodal kurwa odbijało się od luksusowego telefonu

w myślach pogardliwie wypowiedziała sierściuch

wzrok zmienił odczucia pomógł

dostrzec w pewności ślady zagubienia

motyla zaplątanego w cierniach

chyba alkohol wypełnił tej nocy samotność

zadziwiła Rafała nagością z rozwianym włosem

jakże całował namiętnie słodko

nad ranem odszedł

odurzona zapachem nie sądziła że wróci

a jednak wieczór przyniósł zakłopotany uścisk

chętniej niż pozę zrzucał ubranie

mały książę pomagał zmienić język ulicy

a ty mnie na wyspy szczęśliwe zabierz

nie była pewna właściwie to na nic nie mogła liczyć

po wielokroć rozchylała zaciśnięte pięści

natłokiem myśli niepokój tętnił

Ujmują mnie Twoje rymy. Sama piszę rymem, ale nie mogę się nadziwić z jaką łatwością operujesz asonansami.

Łapię się na tym, że po przeczytaniu lecę jeszcze raz po samych rymach, coś jak schodkami w dół, a ostatnim jest zawsze uśmiech.

:)

Alu, jak wiesz, asonanse od zawsze, tworzą cichą, nastrojową muzykę , jako oprawę napisanych słów. Przez lata staram się wygładzać je, dopieszczać, usuwając z nich ewentualne chrobotania. Niedawno zarzucono mi, że są to niby rymy i zapewne nie potrafię inaczej. Żeby przekonać niedowiarków napisałem kilka wierszy w klasycznej, sylabotonicznej formie, zrymowanych rymami dokładnymi. Jednak właściwie to siebie chciałem przekonać, że  jeszcze potrafię. Cyba potrafię, ale asonanse są mi bliższe i stały się jakby moją wizytówką i rozpoznawalnym podpisem. :)