płomień

przez całe życie szukajcie płomienia

który nie spala gdy płonie

lecz w jednej chwili bieg losu zmienia

i daje co uproszone

rozdarte serce przeniknie  prześwietli

spopieli wszystko co miałkie

jest jak siekiera wprawnego cieśli

z kołka wystruga charakter

potrafi duszę samotną pocieszyć

ciepłem bez granic obdarzyć

sprawi że oczy widzą świat lepszy

pięknych czekając wydarzeń

dla ludzi zda się niewyobrażalne

tutaj pomaga i teraz

prawa materii czasem ma za nic

uzdrawia gdy ktoś umiera

przez całe życie szukajcie płomienia

który nie spala gdy płonie

bo on od wieków ludzi przemieniał

chcąc uczyć życia w pokorze

w pradawnych wiekach oczyszczał proroków

w krzaku pustynnym się ziścił

aby kierować narodu losem

doświadczał w piecu ognistym

zatrzymał pościg chcąc chronić wybranych

rozkazał cofnąć się morzu

armię zatopił niepokonaną

aby się udał Exodus

dziesięć przykazań w kamieniu wypalił

prawo do dzisiaj stanowią

w sercu goreje ale nie rani

lecz wydobywa z nas dobro

przez całe życie szukajcie płomienia

który nie spala gdy płonie

lecz w jednej chwili ludzi odmienia

i nie wie co to jest koniec

...

Płomień miłości. Dodaję do zakładki ulubionych, bardzo mi się podoba. 

a nie dajcie zwieść się błędnym ognikom

co przy drodze niejednego bywały

płomieniowi dorównać by chciały

mamiąc światełkiem wiodły ku manowcom

:)

A mnie się akurat ten wiersz nie bardzo podoba, Jacku. Niestety przypomina mi swoją formą kazanie księdza na ambonie. Nie lubię tego tonu i formy - nie lubię wierszy mentorskich, pouczających i "wtajemniczonych", tak jak nie lubię kościelnych kazań.

Nie miej do mnie pretensji za szczerość.

Pozdrawiam.

Może to empatia? Chociaż ta też jest odcieniem miłości.

Mam jeszcze inne pomysły. Szczęście, nadzieja,

Bóg, wiara?

Pozdrawiam :)

Można tuj podstawić dowolne wartości. Jest ich wiele. I fajnie, że Autor zostawia tu Czytelnikom wolne pole. Dlatego nie polemizuję z treścią wiersza - sama treść niewiele narzuca.

Ale nie trafia do mnie forma wiersza, jego kaznodziejski ton, jego księże sformułowania. Tylko to.

Dzięki:))

pozdrawiam Jacek

błędne ogniki stojące przy drodze

są zagubione w cierpieniach

czy ich potępić? to Dzieci Boże

sprzedają ciała z materii

:))

Dzięki

Jeśli masz inne pomysły to już czekam.

Z Twoim warsztatem wyjdzie cacko i dam Ci serducho

Pozdrawiam :))

nie wiem gdzie ale każdy widzi to co chce zobaczyć  i ma do tego prawo

po raz trzeci nie powtarzaj tej myśli - każdy wie jak ma odebrać

Pozdrawiam

Nie tyle powtórzyłam, ile uzasadniłam mój odbiór. Dodając jednocześnie, co mi się podoba w wierszu ( to, że zostawiasz czytelnikowi wolną wolę w doborze tej najważniejszej wartości).

Jednak jesteś rozdrażniony. No trudno. Mogę nie pisać, co mi się nie podoba w Twoich wierszach, ale w takim razie nie będę też pisać, co mi się w nich podoba, bo to byłby zakłamany i niepełny obraz moich opinii.

Pozdrawiam, Jacku.

Choć przez manowce prowadzi droga

on wskrzesza w tobie nadzieję,

płomień ten darem danym ode Boga

i zimne serce rozgrzeje.

Do mnie przemawia jest taki prawdziwy.

Pozdrawiam:)

pychy ognik błędny  poprowadzi do zguby
kiedy podążysz za nim oszukany blaskiem,
w niepewności chwili  pomyl pożar z  płomieniem
a namiętność choć wielka nie przyniesie chluby  

ognikom, co z drogi zwodząc wiodą  na manowce

 (choćbym przykłady mnożąc   imiona nadała)
to niestety stereotypom dać wiarę  musiałam
że figiel pod spódnicą wciąż  męskiej siedzi w głowie

;)

Piszę różne teksty. Tu akurat uważam, że nie stawiam czytelnika pod ścianą i go nawracam. Jest wybór  - następny komentarz B. P.

pozdrawiam

Dzięki pozdrawiam Jacek:)

namiętność wielka nie przyniesie chluby

bo wcześniej czy później przychodzi jej koniec

niejednego chłopa przywiodła do zguby

niejedna kobieta ma życie stracone

figiel pod spódnicą  jeśli tylko siedzi

doda pikanterii do rozmów towarzyskich

gorzej kiedy rządzi to napyta biedy

krzywdząc delikwenta i jego najbliższych

:)

Właśnie że nie - i o to mi chodzi. W wierszu używasz prawie samych czasowników w trybie rozkazującym. :)