Imprinting jesieni (Sonety jesienne)

Najbardziej zdumiewa brawura jesieni

gdy mroźne poranki przechodzą pojęcie

wełnianych szalików, a przeciąg spod progu

zimnymi pnączami rozrasta się w sieni.

W te dni oddawania wiosennej radości

szarego zbywania promieni słonecznych

(na pchlim targu szarug za drobne kasztany)

rozmyje deszcz maski, co wnet puszczą barwy

z grymasów jak włókien, oblicz krajobrazów.

A co się w tym wyda najbardziej dowcipne

ci wierni Służalcy nic nie rozumieją

z tej całej jesieni. Tyczą znane ścieżki

całkiem po omacki, robiąc to z pamięci -

liść po liściu. Amen. I tak poprzez wieki.

Super metaforyka. Pozdrawiam :)

Witaj  Adolfie -  mi wiersz przypadł - jest taki prawdziwy o jesieni

o przemijaniu i o przyszłym -  dobry wiersz z klimatem.

                                                                                                                               pozd.

piękny sonet jesienny :)

Poza tym, że całkiem po omacku, bardzo fajna całość.Pozdrawiam.

Piękne.

Ładny wiersz:)