Narcyz

Zakochany w sobie nie widział świata

Na trzeźwo czy to  podczas picia trunku

I chociaż miał już nawet swoje lata

On niezmiennie dumny był z wizerunku

Po całym domu wisiały zwierciadła

Wciąż duchem był taki piękny i młody

Choć i baba jaga by nie odgadła

Ile zostało  z prawdziwej urody

Klepiąc  po plecach ściskali mu dłonie

Łzy ocierał wciąż niby ze wzruszenia

Na czarno malował wciąż siwe skronie

Aby już zawsze źródłem być natchnienia

Prawdziwe z niego było bowiem bóstwo

Raczej nawet próżności złoty cielec

A włosów coraz mniej i myśli mnóstwo

A nuż się jeszcze trafi a widelec

Tak się nadymał jak paw na podwórku

I  w końcu był cały już napuszony

Aż pękł mu żywot jak balon na sznurku

Leżał odtąd w trumnie w nicość wpatrzony

Bo nic nie widział poza samym sobą

Co tyle rzeczy w życiu przeinaczył

Z prawdą o sobie walczył jak z chorobą

Choć świata wszak ni razu nie zobaczył

świetne

Trochę bym to odzaimkował. np.

wciąż był....

po całym domu wisiały...

Ale bardzo fajna puenta.

podobasie :)

pozdrawiam

Rzeczywiście pointa bardzo dobra, chociaż przydałoby się nieco podszlifować wiersz, bo miejscami troszkę kostropaty. :) Chyba po prostu za dużo słów, i to głównie jednosylabowych. Nie wszystkie są potrzebne.