Gęba, poezja i miłość

Ech miłość, miłość, temat odwieczny,

którym poezja od lat się karmi

raz bywa modny, to znów zbyteczny

ale poezje najpiękniej barwi.

Lecz z tą poezją to różnie bywa,

nigdy nie trafisz, istna ruletka,

czasem ze smutkiem i łzą przybywa,

to znów kaprysi, sprytna kokietka,

jednym się jawi lirycznym piewcą,

a do mnie – z krzywą gębą prześmiewcy.

Więc cóż mam pisać? Ludzie, litości!

Z tą krzywa gębą wiersz o miłości?

o czym masz pisać? pewno o wszystkim

i nie przejmować się żadną modą

w narracji zawrzeć metafor wystrój

a najważniejsze być zawsze sobą

:))

Ha ha ha! Dobre!

Miłość niejedno ma imię,

czasem poważna być nie chce,

niekiedy woli swawolić,

sławiona ustami prześmiewcy. :)))

miłość odwiecznym tematem dla piewców

moda tu nie ma nic do rzeczy

spada z wierzchołka Mount Everestu

i się nie waha niezłomnych przeszyć

krzywa prześmiewcy z pozoru tylko

do tej lirycznej ma się tak nijak

bo w roześmianej nie smętnej przyszłość

brak zaślepienia w radosnej to siła

ktoś podpowiedział że najtrudniejsze

śmiać się jest z siebie lubej u boku

wtedy gdy fiołki kwitną i w głowie

a zwłaszcza w sercu możną ją poczuć

mam więc nadzieję że w gębę ubrana

miłość zamieszka w JADerowych ramach

A czyż nie zostało napisane w piśmie, że :

"Każda potwora znajdzie swego amatora?"

:)))) Pozdrawiam