W niebie

Tańczę
A ze mną tańczy cisza
tak lekka i słodka
a pod moimi stopami
niebiańska pierzyna

31 pażdziernika 2017 roku
 

Chyba to do haiku i miniaturek by pasowało jak ulał 

Taniec w niebie - tak zrozumiałam. Jest optymizm w tym wierszu, Paulino. :))

W sumie to nad formą się nie zastanawiałam, napisałam co mi serce dyktowało i wyszło co wyszło :)

Treść chyba zawsze u mnie ważniejsza od formy, ale ostatnio rzeczywiście wychodza mi same miniatury :)

Dziękuję serdecznie za komentarz i pozdrawiam <3

Troszeczkę optymizmu w ten jakże refleksyjny dzień nie zaszkodzi, jako że osobiście wierzę w życie pozagrobowe ;)

Pozdrawiam cieplutko  <3 

Tak sobie wyobrażam niebo :) Z kimś Kogo kocham poza Wieczność :)))

Bardzo serdecznie :))) 

Dziękuję pięknie za komentarz <3

Dla każdego kto wierzy w niebo, będzie ono zapewne czymś innym :)

Tu trochę przewrotnie ;-) Zwłaszcza przy pewnych "różnicach zdań" ;-)

Wyjątkowo serdecznie :) Mój Super_Anioł uśmiecha się stojąc za mną... :-))) 

Tematyka metafizyczna zawsze mnie interesowała, nie tylko w wymiarze poetyckim.

Może dlatego, że dotyka każdego z nas, tylko nie każdy zdaje sobe z tego sprawę.

Besos <3 

Za to ja pełna (nie)pewności martwię się o to:

Czy również będą w niebie

przejrzała jesień

nieumajone łąki

gdzie:

Tylko pustkowi płaszczyzna

brązowe i srebrzyste horyzonty

dzwoni błękitny sześcian powietrza

;-)

:)))

"W domu mego Ojca jest mieszkań wiele..." (J 14,2)

Posiadam swą własną i niepłonną

nadzieję przemądrzałą

o złoto-ametystowym kolorze

z chryzolitowo-różowym odblaskiem

serafickich skrzydeł

iż z koniczyną przepachnionego

strychu mojej chatynki rajskiej

mieć będę perspektywę

na Cztery Pory Roku

Księdza Antonia Vivaldiego

(Wiersz pt. "La speranza saputa" pochodzi ze zbiorku "Popołudnia z Vivaldim". Kraków 2002)

Różne są widoki [wyobrażenia] Raju, np. Beata Obertyńska pytała w "Dokładności" o:

Nie żebym miała jakieś wątpliwości,

bo wiem, że w niebie będzie kiedyś wszystko,

tylko chcę wiedzieć - tak - dla dokładności, 

czy i kwitnące kartoflisko?

Czy kiedy wieczność - czas, co go poruszał -

z zatrzymanego już zdejmie Zodiaku -

będzie pamięcią mogła wrócić dusza

do takich kwitnących ziemniaków?

Czy Boża wielkość, do swych miar nawykła,

zechce uwzględnić ważąc nasze sprawy,

czym człowiekowi umiał być - na przykład -

skrzyp przydrożnego świerszcza z trawy?

Bo - skoro szczęścia czeka nas tam pełnia,

to poza tamtym - Niepojętym - Wszystkim -

koniecznie także: biała, młoda pełnia

nad takim letnim kartofliskiem..."

:))) 

Moze rzeczywiście będziemy mogli sobie wybrać miejsce bytowania w niebie, kto wie :D 

Ci co wolą wieś, niebiański raj a ci co miasto - wieczne Jeruzalem :D

Tak żartem też można, chyba... :D 

Pewnie muzyką. Tak się zrodziła, myślę. Człowiek słuchał dźwięków przyrody i zaczął sam je odtwarzać. Piękne. Pozdrawiam. Belfano. 

Jeszcze przypomniał mi się Lechoń:

Niebo

Śniło mi się dziś niebo: zaraz je poznałem

Po zapachu koniczyn i śpiewie skowronka.

Cykały w trawie świerszcze, falowała łąka,

I wiem. że był tam Pan Bóg, choć go nie widziałem.

Nie widziałem aniołów, ale nad ugory

Z szumem białe swe skrzydła podniosły bociany,

I były jeszcze jakieś buki i jawory,

Które w wiatru poszumie grały jak organy,

A później, niby wielki robak świętojański,

Srebrny księżyc rozświetlił Akropolu gruzy,

Nad którym wysoko stał Paweł Kochański

I grał w tej boskiej ciszy Źródło Aretuzy.

:)

Takich wierszy jest bez liku. Ile poetów tyle wyobrażeń.

A może nawet ile ludzi, tyle wyobrażeń :D 

To prawda, każdy ma swoje Niebo :-)

Ładne wersy, zwiewne, leciutkie,

ale trochę tego mało.

Gdyby tak poszperać w wenie

i dorzucić następne z delikatną puentą,

wtedy prawie pewne, że się zachwycę:)

Pozdrawiam

Dziękiję serdecznie za komentarz <3 Bardzo lubię pisać miniaturki. Tak naprawdę to zależy też od danej chwili, czasem mam wenę na taką krótką formę a czasem na zwrotkowy wiersz. Pozdrawiam cieplutko <3