*** (szedł w niemodnych...)

szedł w niemodnych butach

z pustym plecakiem na prawym ramieniu

z lekkim uśmiechem i pewną swobodą

podziwiał starówkę o zachodzie słońca

w zachwycie mijał kamieniczki

strudzony usiadł nad chłodną Motławą

w pośpiechu czytałam jego rozdarcie

widniało między wsią a wielkim miastem

tak rozeszły się nasze wspólne drogi

zaszłam aż pod dach na dziesiąte piętro

widok z balkonu bardzo późnym zmierzchem

przypomniał cmentarzysko

stare miasto w jesieni z milionem świateł

zapadało w sen

lekki wiatr kołysał nostalgię

precz z moich oczu nuciłam pod nosem

moja samotność była przyjemnością

z tomu: Będzie miał twoje oczy

Najwidoczniej rozstania nie zawsze są bardzo  bolesne.

Być może bilans zysków i strat wyszedł na plus dla Pl-ki,  stąd przyjemność płynąca z samotności.

Podoba mi się wiersz.

Pozdrawiam.

samotność z wyboru czy z konieczności ?   - pyt. retoryczne

czasem rozstanie sprawia przyjemność

Pozdrawiam Jacek

Dziękuję bardzo...

Pozdrawiam :)

Dziękuję Jacku, 

również pozdrawiam :)

No przecie :)

Pozdrawiam - jol

Tak jest, nic na silę, jeżeli nie ma braterstwa dusz. :)) Pozdrawiam ciepło, chociaż jesień .:)

W tym roku wyjątkowo deszczowa, ale nadal piękna...

Serdeczności :)

Witaj Jolanto - znalazłem coś dla siebie - widok nocnego miasta 

oraz Gdańską starówkę upiększoną  owym wędrowcem.

A tę samotność można pokochać ale tylko na chwilę.

                                                                                                                                 Miłego ci życzę 

Dziękuję Waldku :)

Pozdrawiam