"Krzyk" był poetą

nie lubię poety artysty 
który skacze z okna bo myśli 
że płynie ku łanom wolności 

wciąż ucieka od zezwierzęcenia
ukrywa małpi ogon pod kraciastym szalem
wciąż neguje teorię Darwina

mówi o sobie inny

że to niby brzydzi go człowiek 
że to niby czegoś się boi

jego życie jak obdarta z farby deska sceny

poeta będzie płakał bo coś oprócz paska
będzie go uciskać 
jakiś szeroko pojęty ból egzystencji 

cześć 
nazywam się inna 
duszą mnie od dziecka 

Witaj -  trudny wiersz - o zagubionym poecie jak rozumiem.

Przeczytałem - nie jest źle - ale  zakończenia nie  kumam do końca   czyżby chodziło

o poetów  -  nie chyba nie to jest na myśli...

                                                                                                                    Spokojnego dnia życzę                                     

Wydaje mi się, że gdybyś zastąpiła słowo duszą słowem dławią sensu by to  nie zmieniło ale i nie  budziło wątpliwości. Komuś może przyjść do głowy że o ingerencję osób trzecich idzie, a przecież mowa o szeroko pojętym bólu egzystencjalnym - jak sama piszesz.

Pozdrawiam ciepło :)

Mam wrażenie,

że w tym wierszu wypowiadają się dwa różne podmioty.

Jeden kpi sobie z "poety artysty", a drugi przyznaje się do pejoratywnej w mniemaniu pierwszego inności.

Albo też przekornie - inność może być wyrazem sprzeciwu wobec wyśmiewanego poety (wiem, że to brzmi pokrętnie :))

A może podmiot ma rozdwojenie jaźni?

W każdym razie, ja tu dostrzegam przynajmniej dwa szlaki interpretacyjne,

a to mi się podoba :)

Pozdrawiam :)

Trudno jest ugryźć miłość platoniczną.

Co masz na myśli?