*** (to już być może)

                                                                                                        Patrykowi Zakrockiemu

to już być może ostatni letni

wieczór tego roku. na rowerze jadę przez

aleje ujazdowskie , unoszę się.

chcąc patrzeć na księżyc, śmiało,

śmiało, bo czemu nie, jeśli zaprasza,

białe tango a ulica szeroka,

na mokotów mam jeszcze z 10 minut.

nie będę kłamał – tak naprawdę to

całą tę melancholię zawdzięczam muzyce.

it’s too late, the damage is done,

it’s too late. thom yorke mógłby być

moim aniołem stróżem lub chociaż

starszym bratem. być może wówczas

nie bałbym się bezpańskich psów, chuliganów

ani tego, że mi w miłości nie wyjdzie.

tak – zniszczenie zostało dokonane, ale

wciąż nie jest za późno. by wziąć się w ramiona

i zatańczyć, choćby tu.

radiohead nada się idealnie, bo w tańcu

są piękno i przewinienie.

przewiniam, przewijam, poruszam się w sobie.

Właśnie, dopiero co odbyłem tę drogę ale w przeciwnym kierunku. Cóż, myślę, że niektóre obrazy są zbyt subiektywne dla postronnego widza. Zakładam, że adresat tego wiersza wie o co chodzi. Pozdrawiam :)

jest dedykacja, ale nie znaczy, że to adresat.

dziękuję za odczytanie.

pozdrawiam

Podobnie, mam wrażenie hermetyczności niektórych fraz. Nie wiem, czy dedykacja cokolwiek komu ma rozjaśnić. Frazy są raczej osobiste/swoje/wewnętrzne niż subiektywne. Chyba mówimy o tym samym, z dokładnością do słów... Taka spleen`owa poetycka jazda bez trzymanki...

A właśnie, że z trzymanką :)