-
Ostatnio w Warsztacie
-
Zgłoś ·
Krzysztof_Kurc 72
zbieracz masek próbuje upokorzyć w sobie błazna
na obcych twarzach szuka natchnienia
straszy strach strachem przed pustką w wyobraźni
jednak maluje tylko siebie i tylko teraz
późną starość na pierwszym zegarze za trzy szósta
farba przez sekundę spływa na cyferblat
wokoło martwa natura zatrzaśnięta przed czasem
gryzące chwile nie uchylą rąbka tajemnicy
w cztery minuty później obraz staje się magicznym
0
-
-
Najpopularniejsze w ostatnich 7 dniach
-
- 0 odpowiedzi
- 556 wyświetleń
-
- 25 odpowiedzi
- 316 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 259 wyświetleń
-
- 14 odpowiedzi
- 163 wyświetleń
-
- 6 odpowiedzi
- 155 wyświetleń
-
.thumb.jpg.123ee5add6815bcd263780c22da3405e.jpg)
-
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Zarejestruj się. To bardzo proste!
-
Ostatnio komentowane
-
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Krzysztof_Kurc · Napisano
zbieracz masek próbuje upokorzyć w sobie błazna na obcych twarzach szuka natchnienia straszy strach strachem przed pustką w wyobraźni jednak maluje tylko siebie i tylko teraz późną starość na pierwszym zegarze za trzy szósta farba przez sekundę spływa na cyferblat wokoło martwa natura zatrzaśnięta przed czasem gryzące chwile nie uchylą rąbka tajemnicy w cztery minuty później obraz staje się magicznym -
-
Przez Czarek Płatak · Napisano
Marcie Matka planet Znam matkę gwiazd, co wokół mych nóg za dnia
orbitują jak dwa słońca nieznane,
by w noc niby w toń, jak w tkany z nieba płaszcz
wpaść zmęczone i zajść, skrzące, rozgrzane.
Znam matkę planet, co nad snem ich jak ptak
nad gniazdem czuwa, gdy w nim skrywa małe.
Znam strojną w diadem ze światłem księżyca,
co przez chmur warstwę stóp planet dotyka.
Znam stworzycielkę srebrem żywych krain,
burz, mórz, oceanów i szczęśliwych wysp,
rzek, wodospadów, lasów rozszumiałych,
kwietnych łąk, wzgórz wietrznych i zielonych niw.
Z mitycznych dali znam wcielenie Gai,
co światła dni gasi i rozognia świt.
Znam tą, co łzy w swych kolczykach zaklęła,
w dzwoniące skry jak ognie od św. Elma. Znam królową modrooką — zórz panią,
o piersiach wonnych jak gałąź jabłoni,
ma obłoki uczepione do ramion,
i ma pięty przyszpilone do drogi.
Znam ją i choć w dym, ogień, pójdę za nią,
dla jej zórz, dla jej warg, tych gromorodnych.
Znam cień dłoni, co me serce zmarznięte,
do ust niosły, by je ogrzać oddechem.
-
-
Najczęściej komentowane
-
)_FM15.thumb.jpg.7dbc53d416268fd7fa3d473578c8f3b8.jpg)
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory