opowieść starego Cygana

tyle przeszedłeś – mówi stary Cygan

tyle przeszedłeś i tyle

przeszło przez ciebie

albo tuż obok

i

tak szybko to idzie

jeszcze przedwczoraj dreptało się za matką

a cały ten kwiecisty świat

okazał się jej spódnicą

której później już nigdzie nie było

za szybko

a

głupie serce i tak goni do przodu:
spieszmy się kochać drogę!
byle szybciej
byle dalej
byle od wiosny do wiosny
i znów na szlaki
w nieznane, ech!

a później zaczynasz wracać
do najbarwniejszych, kwiecistych miejsc
prowadzić dzieci i wnuki
snuć im swoją drogę
siebie na tamtych ścieżkach

coraz częściej wracasz

a w nieznane i na manowce łazisz coraz rzadziej

aż kiedyś zaczynasz rozumieć

że się żegnasz

bo nigdy nie wiesz

wędrując do kwiecistych miejsc

czy to kolejne powitanie

czy to pożegnanie

kolejne, lecz ostateczne

Zgoda. Ale dlaczego jest to opowieść cygana? Na moje oko jest zbyt grzeczna jak na prawdziwego cygana-koczownika. Nie poczułem tego wiatru we włosach, wiatru który zagłusza racjonalne myślenie osobnika osiadłego. Ładnie to napisałaś, ale chyba jednak z perspektywy "osobnika osiadłego" :)

To tak o tytule, bo wiesz mi się spodobał. 

Witam - a mi ten cygan nie przeszkadza - zgrabny i jak prawdziwy życiorys...a z tym żegnaniem 

święte słowa.

Jak to mówią życie jak życie chciał nie chciał musi się podobać - szybko przemija.

                                                                                                                                                                 Uśmiechu życzę.

Ale ja nie jestem osobnikiem osiadłym. :)

Dziękuję za podobaśkę, miło mi. :)

Dziękuję, Waldemar. :)

Bo to JEST prawdziwy życiorys - życiorys każdego włóczykija i obieżyświata.

Podoba mi się Twoja konkluzja: życie chciał nie chciał musi się podobać - szybko przemija. O to właśnie mi chodziło w poincie.

Niestety nie każdy to czuje.

Ja także życzę Ci uśmiechu na co dzień.

Oxy - przepiękna refleksja :

aż kiedyś zaczynasz rozumieć,

że się żegnasz.

Właściwie dla mnie to zdanie kończy wiersz. Bardzo dobrze oddaje ludzkie losy i to, że starość jest zaskoczeniem. Najbardziej zdziwieni, że to już, jesteśmy my sami :). a.r.

Dokładnie tak.

Dziękuję za świetną interpretację i za pochwałę wiersza. Chwali go dobra Poetka, więc mam się z czego cieszyć! :)

Żadna ze mnie poetka :).

Po prostu miło pozaglądać w stare kąty i zobaczyć, że nie wszystko się jeszcze wypaliło, a tu i ówdzie całkiem ładnie się żarzy ;))) wena. a.r.

Kończąca się opowieść, niestety; ale zgrabnie opisana. I aż żal, że taka krótka, dosłownie jak życie.

Wtedy przychodzi refleksja: czy lepsze stabilne i poukładane, czy niczym nie okiełznane, na wzór cygańskiego właśnie lub dzikich koni na prerii(?). Teraz to i tych koni także żal...

Oxy - na duży plus :)

s

Poetka, Poetka, nie bądź taka skromna! I mam nadzieję, że i u Ciebie ciągle się żarzy? (Jeszcze nie zrobiłam przeglądu Forum po powrocie w stare kąty). :)

Samm, bardzo Ci dziękuję za ten piękny wpis.

Osobiście zawsze skłaniałam się ku tej drugiej opcji - ku życiu niepoukładanemu, pełnemu przygód i niespodziewanych historii, "cygańskiemu". Ale od pewnego czasu widzę też wartości w życiu uporządkowanym, ustabilizowanym, gdzie najważniejsze rzeczy są realizowane zgodnie z planem. Chyba zaczynam dorastać?... ;)

A poważnie: wydaje mi się, że oba style mają swoje wartości i po prostu trzeba wiedzieć, gdzie i kiedy stosować styl pierwszy, a gdzie potrzebny styl drugi. :)))

stale się zegnasz i stale witasz

gdyż z każdym dniem dostrzegasz więcej

myśl dawniej piękna a dzisiaj licha

wciąż dojrzewają nowe sentencje

oczy wciąż patrzą a widzą więcej

jeszcze Kohelet wersami mami

chciałabyś pragnąć kochać goręcej

lecz "wszystko marność nad marnościami"

pozdrawiam

@Jacek_Suchowicz, dziękuję za liryczny komentarz. Ale dlaczego taki pesymistyczny?

Wszystko jest ulotne, to prawda, ale nie uważam, żeby było "marnością nad marnościami". Wprost przeciwnie - właśnie ta ulotność powoduje, że życie ma taką wielką wartość - bo jest niepowtarzalne, piękne i szybko przemija. Gdyby było wieczne i niezmienne - dopiero wtedy byłoby marne, nudne i nie przedstawiałoby dla nikogo żadnej wartości.

Pozdrawiam. :)

Piękny wiersz, jakby tęsknotą malowany. I właśnie dlatego, przez tę wielobarwność słów, motyw cygański z jego wyrazistymi wzorami i barwami wydaje mi się być jak najbardziej na miejscu. Wreszcie droga, która jest dla Cygana jego domem.

Pozdrawiam,
PW 

@Pomoc Wiosenna, dziękuję za ten piękny komentarz.

Motyw cygański jest tu symbolem, podobnie jak droga, jak też kolory (przyrody, uczuć, życia i jego etapów...). Każdy z nas jest chyba bohaterem tego wiersza, tak mi się przynajmniej wydaje.

Ale Cyganie są bardziej kolorowi i bardziej wędrowni niż inni ludzie. :)

Pozdrawiam.