wypalamy sie powoli

wypalamy się powoli

jako paschał w czasie mszy

niby nic a troszkę boli

kiedy wigor tracą dni

wibor wigor już się myli

pierwszy w bankach sobie tkwi

stópkę procent nam uchyli

i przed plajtą zamknie drzwi

drugi jest polotu ziomal

i z facecją za pan brat

celną puentą niczym kowal

walnie czasem rad nie rad

potem słyszy że za dużo

z polityki para zer

nie dla niego wyższy urząd

kiedy język ostro tnie

wypalamy się powoli

wśród biegnących obok dni

za to paschał w ciężkiej doli

trzeba skrócić ledwo bździ

 dla poety sprawa trudna

 też wypala się to fakt

 lecz średniówka go nie rusza

 w uchu  trzyma ją od lat

zaś rym owszem gramatyczny

bywa wtargnie taki ćwok

u klasyków jest nieliczny

tolerują raz na rok

metafory klimat tworzą

niczym dobrze zgrany chór

są jak smakowity owoc

lub słodyczy pełen wór

ale paschał się wypala

coraz krótszy z każdym dniem

wraz z poetą zniknie zaraz

może byli tylko snem

Oj, prawie czarnowidztwo, Jacku.

'Poeta nigdy nie umiera'

Uśmiech poproszę, głowa do góry, słońce świeci, kwiaty kwitną, lato za progiem, kolejny wiersz poproszę :)

Bardzo smutne, ale przy tym bardzo piękne. Niestety, tak już chyba jest, że w smutku tkwi największe piękno. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że ten pesymizm nie jest do końca uzasadniony :)

Pozdrawiam i weny życzę :)

póki knot się tli 

dmuchaj chuchaj i 

zaraz zagra poezja 

wena wróci znów

i po smutku żalu 

pozostanie kurz ;) 

e tam wszyscy musimy odejść

mam dziś doła

nastroje, nastroje nas troje

u nas facetów ponoć knot najważniejszy :))

Serdeczne dzięki za komentarze :)))

Pozdrawiam Jacek

Witaj Jacku - ciężki wiersz  - boli - ale nic nie poradzimy trzeba żyć póki się da.

A ze trafiają się słabsze dni cóż bywa i tak.

                                                                                                     Słońca i uśmiechu życzę

Mam nadzieję że knota 

żona pochuchała

i wena wnet wezbrała 

miłego dnia :)