Ostatnia łza

Ostatnia łza,

Wylana w samotności

Ta najczystsza 

Płynąca bez wstydu po mej nagości 

Duszy obnażonej lecz już niczyjej 

Porzuconej za dnia 

W nocy nieżywej 

Serce poszarpane sztyletem zdrady ukochanej 

Bijące lecz martwe, na wieki wieków 

Amen 

Chyba młode pióro, czy tak?

  Serce poszarpane sztyletem zdrady

   Natychmiast sobie wyobrażam scenę teatralną, Ciebie na scenie, z krzykiem rozpaczy wbijającym sobie w pierś sztylet.

Trochę to na wyrost, bo po tysiącach wierszy, w których użyto tej samej metafory dopełniaczowej, nie robi już ona wrażenia takiego jakby sobie życzył autor.

   To bardzo ograny rekwizyt, jak stary mebel. Nie, żebym nie lubiła staroci, lubię, tylko chcę powiedzieć, że wszystkie młode, nieszczęśliwe, rozegzaltowane pióra, mają ten sam styl.

Życzę udanych wierszy i tłumów w komentarzach,

:)

Zbyt wiele emocji było do okiełznania i zbyt mało talentu aby wyszło to dobrze. Choć czeka mnie jeszcze dużo pracy - nie poddaje się. Poezja jest chyba najpiękniejszą z form wyrażania tego co mamy w sercu i duszy. 

Oczywiście dziękuje za krytykę i postaram się zastosować do rad w niej zawartych. 

Pozdrawiam :) 

Pozdrawiam młode pióro i powiem Ci na pocieszenie, że ja też tak miałam - niedawno ktoś wytknął mi sztylet zdrady ... i bolało, ale po namyśle stwierdziłam " Jednak dobrze wiedzieć" Krytyka bywa dotkliwa, ale zawsze lepiej wiedzieć, nad czym popracować.

Nie będę Ci prawić morałów, bo żadna ze mnie poetka, ani żadna artystka, jedynie aspiruję do tej roli... Kiedyś, w dalekiej przyszłości mgłami owianej ;).

Ale życzę powodzenia. Masz rację - Poezja  j e s t  najpiękniejszą, obok muzyki i malarstwa, formą wyrazu duszy. 

Pozdrawiam cieplutko i życzę powodzenia :))