***

     
                      do ludzi
Narodziliście się z popiołu
jak feniks co po niebie lata,
piękne wasze ciała, gładkie i smukłe,

lecz dusze przeklęte

zgniłe.

Niby delikatni, rozkładacie się w środku 

jak ciało w grobie,

bo tam należycie
 

Witaj - co to jest o co w tym chodzi - nie rozumiem  - oświeć mnie.

                                                                                                                     pozd.

Ja odczytuję to jako bunt przeciwko zastanej sytuacji. Ludzie - bo do nich mówi autorka - nie są tacy na jakich wyglądają.

Pod pozorami piękna dobra i zdrowia (czytaj moralnego) kryje się zepsucie i degrengolada.

Poza tym ten feniks...  pozwolę sobie odnieść to do fragmentu mojego wiersza pt - Poeta -

...czasem płonie z nadmiaru doznań, by powrócić feniksem...  -  zatem chodzi o poetów (?)  :)

Poproszę o poprawienie znaków polskich.... brakuje estetyki tekstu.

Czytasz witam serdecznie - wiem co ma na myśli autor dobrze kombinujesz

ale dlaczego to dotyczy wszystkich tego nie pojmuje - nie można mierzyć wszystkich

jedną miarą - tak to odczytuje.

                                                                                                                              pozd.

Jeśli wiersz odnosi się do ogółu, staje się nachalny.

Może jakieś wredoty wkurzyły autora do tego stopnia,

że musiał to wykrzeczeć.

Pozdrawiam

Czytasz bardzo dobra interpretacja, co do feniksa nawiązałam tu do cytatu biblijnego "z prochu powstałeś, w proch sie obrócisz".

Jestem świadoma, iż wiersz zbyt odnosi się do ogółu, był to jednak celowy zabieg. Znaki juz wprowadziłam. 

 Na początek kazania super

wypadałoby rozwinąć myśl

Pozdrawiam