wierzbo

wierzbo siostro moja, czemu tak się słaniasz
włosy potargane od niepamiętania
może to ze smutku, a może od wiatru
któż cię zaklął w smętek, kto ci dolę zatruł,
poprzyginał garby żeby mozół zmieścić
kazał krzywo rosnąć, jak podle się zemścił
zawsze na mnie czekasz, nigdy się nie spieszysz
ramionami sięgasz do wodnych ościeży
przesiąkłam od żalu reumatycznej chłosty,
spróbuj ból ukoić, kochającej siostry

Dziękuję Zbigniewie :)

aleś narozrabiała - uwielbiam wierzby  one żyją wśród nas a może z nami

:))

Pozdrawiam Jacek

ps komentarz w oddzielnym poście z rozbiegu

Dzięki Jacku, ciekawa jestem :)

Wierzba potrafi rozbudzić poetycką fantazję.

Zaszumiało wiosennie :)

Pozdrawiam jeszcze świątecznie :)

Witaj Marlett, właśnie na zielono pofarbowała włosy :)

Ładne, widać lekkość pióra ;)

"kazał krzywo rosnąć, jak podle się zemścił " ->> zmieniłabym "jak" na "tak"

Ale to tylko luźna propozycja, pewnie czepiam się szczegółów ;)

Pozdrawiam ślicznie i jeszcze świątecznie ;)

Wiesz, jak pisałam, było tak jak proponujesz.

Niewykluczone, że zmienię. Może jeszcze ktoś Cię poprze,

zobaczę. Dziękuję i również Cię ślicznie... :)

Ładny wiersz

pzdr świątecznie 

Kłaniam się wdzięcznie, Aniu :)

Witam serdecznie - Alu całe lato ba nawet gdy popaduje spędzam wolny czas

pod wierzbą - sam ją posadziłem z jednej rózgi - ma dzisiaj ponad trzydzieści lat.

W obwodzie jej nie obejmę - w tym roku wcześniej puściła listki - jest piękna

mimo że czasem zapłacze.

Każdy mi jej zazdrości - tak więc jak widzisz wiersz bardzo mi bliski.

Gdzieś głębiej  jest mój wiersz o niej - stare dzieje.

Miło mi że mogłem się wygadać o tak prostym niby drzewie.

A wiersz na duży plus zasługuje.

                                                                                                             Udanego dnia życzę 

Witaj Waldemarze,

nie mam takich atrakcji jak Ty, muszę pójść do parku żeby  się do niej przytulić, to podobno zdrowo.

Dziękuję za czas poświęcony,

serdeczności :)