Twarze ludzi

są jak mglisty krajobraz
zielenią gór podparty
albo głęboki oddech morza
gdy sztorm odchodzi
a słońce
oczy otwiera w promiennym uśmiechu

jak czyste niebo
pełne nadziei na obfite jutro
albo pajęcza sieć
w której trzepocą rosy maleńkie żagle
a ważki
ważkie swe życie oddają
w imię wadliwie zdefiniowanego piękna

jak ruchliwe miasta
pośpiechem pulsujące
zawsze nieświadome i w reklam makijażu
albo jak dzieci co dawniej
na trzepaku lub w berka
a dziś
wkleszczone w Ifonów martwe karty

o tak -
twarze ludzi są jak twarze ziemi
zawsze te same
i nigdy takie same

@anna_barbara__czuraj-struzik

Witaj Aniu!

Na styku poetyckiej wrażliwości i umiejętności postrzegania świata stworzyłaś
delikatną konstrukcję.Podoba mi się bardzo. W zakończeniu opuściłbym "o tak" i "są", ale to Twój wiersz.
Pozdrawiam pięknie.

@anna_barbara__czuraj-struzik

Witaj Anno - ładnie zagrałaś słowem - twarze ludzkie dużo mają do
powiedzenia - trzeba umieć ich wyraz odczytywać .
Tobie się to udało ...
Miłego życzę

@anna_barbara__czuraj-struzik
coś w nim jest pomimo jak dla mnie zbyt mało dopracowanej puenty.

@anna_barbara__czuraj-struzik
pięknie. wracam tu po spokój tego tego tekstu.

co by nie robić czasu nie zatrzyma, chociaż można rzewnie powspominać

dziękuję bardzo za wszystkie cenne uwagi :) i pozdrawiam :) :) :)