Skarga

@Paulina_Murias

A później odwróciła zmętniony wzrok, rzuciła ciężką łzą na moją dłoń mimo woli i pchnęła swoimi słowami.
- Nie masz racji, to nie jego idealizuję, to nie jego czczę i wielbię, nawet nie ten zbitek genów, cząstek, okruchów materii. Nie jego błysk w oku i nie tą sposobność ku mnie, która przeszła mnie na wskoś i której głód pomiata mną ciskając w ziemię.
Pierwszy - ten do którego się modlę to mi zapisał w testamencie, że będę się nieskończenie poniżała przed jego wzrokiem.
A ty? - choćbyś była mi siostrą jedyną, nie wygrasz z piekącym pragnieniem.

@Sabre_Wolfik

Próbowała go pokochać. Tak szczerze, tak prawdziwie. Próbowała patrzeć na niego jak dziecko, które nie poznało co to utrata.
Lecz za każdym razem gdy na niego patrzyła widziała nie jego uśmiech. Każdy grymas na twarzy i każdy gest porównywany.
Wstydziła się tego, to było jak zdrada. Kiedy odgarniał włosy i kiedy poprawiał krawat, kiedy wiązał buty i gdy brał do ręki książkę.
Ta przeklęta sekunda która cofała wstecz i przypominała.

Nie zatrzymała go. Pokój wypełniała pustka, w sercu nic już nie było. I tylko blask księżyca rozświetlał mroki nocy.
Podeszła bezszelestnie do okna i otwarła je na ościerz. Czy to co czułą to ulga? Nie było już pęt. Nie musiała okłamywać siebie.