To nie poezja, to (sam dokończ)

@Starzec żart raczej. Również dziękuję i pozdrawiam.

Pośród tego co obce, a bliższe niż dusza, Wiruję płytko na wietrze oddechu ust, Choć zbyt wiele szans przez palce przeleciało, Na codzienności ciepłe dreszcze Na sny niewarte interpretacji, pola słoneczników co nigdy nie usychają, To wciąż z wdzięcznością czekam, Aż uwolnię w sobie przestrzeń A rzęsy pokryją krople rosy nadziei     Przeżyłam - bo kazali, Przestałam żyć - bo za niewidomym tłumem pognałam jak dziecko za pierwszymi krokami, Zagubieni się w oceanie materii,  Wymarzną na śmierć i autentyczności brak Spalą się łąki krzyży, na jedno zamknięcie powiek, prawie niezauważalnie stanie czas, I znów przed lustrem staniesz     Wyśpiewuję z rana pieśń wolności, A łzy topią serca lód, Już nie ujrzę swej miłości, Zawitała ciemność zbyt głęboko, Przeszył ciało z impetem genetyczny ból Gdy spojrzałam na świat z góry, Widząc wielki tego świata nieodwracalny trud.

@Starzec W takim razie chętnie je podbiję ;)

@Leszczym

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

to powinno znaleźć się w Wikipedii :))

Wyją w miasteczkach jak wilki na polach, Donośnie dźwięczą - strażackie syreny, Jakby zwiastowały pożar, obola Którego Charon da nam i go zjemy.   Wyrywa ze snu syren głośna schola, Dźwięk ostrzegawczy, nim to zapłoniemy, Taka już wilków oswojonych rola, Żeby los przyjąć będąc całkiem niemym.   Czy to pożoga, czy sygnał do wojny? Wycie nie zdradza diabelskich szczegółów. Lęka się człowiek nazbyt bogobojny,   Chociaż przestrzega sojuszy i umów. Bo sojusz wiąże się, by być spokojnym, Aż nas przebudzą z tych pewności ułud.