schody do nieba

Po co komu schody do nieba? Stąpamy po ziemi, nie dlatego, że w wyśnionym niebie zabrakło miejsc. Oddychamy nie dlatego, by tam egzystować na bezdechu, trwamy, nie dlatego by trwanie urywało się w chmurach... obudziłem się, szklanka wody topi suchotę, zanim pozbędę się powiewu niedokończonego snu popatrzę na Ciebie. Znowu byłaś obok, znowu do niczego nie doszło, po raz kolejny przyklejona do ściany w kącie wąskiego łóżka, szeptałaś, dyszałaś w bezsenności. Zakrywam rękoma twarz, to co się pomarszczyło pod oczami, na czole, w policzkowym zmęczeniu, rozcieram powoli. Znowu milczysz, zapomniałaś słów, albo dusisz w sobie żal... na pewno to drugie, bo pierwszego zapominamy wtedy, kiedy schodami do nieba... koniec tego ! albo zjemy to cholerne śniadanie, albo Twoje przekwitłe ubrania wyrzucę za okno, sam stanę na wycieraczce za własnymi drzwiami, by nie słyszeć przekleństw wydzierających się z skrzeczącego gardła. Cisza, tak bardzo jej nie lubię, za oknem to samo, zatykam uszy, rozmawiam ze sobą, ruchami warg wytwarzam tarcie, już jest inaczej. Może zaproszę znajomych, nie będzie nam tak samotnie we dwoje, albo lepiej nie, włączę muzykę, jej nie trzeba odpowiadać, ominiemy trudności językowe. Co Ty na to? Nie odpowiadasz, ale wiem, że Ci to zupełnie obojętne, ulegasz moim zachciankom, otwierasz drzwi tysiącom pretekstów, by się ubrać i wyjść. Dziś niedziela czy poniedziałek? Zgubiłem rachubę po ostatnim milczeniu, nie przeczytałem ulubionej gazety, nie wysłuchałem codziennej audycji, nawet msza w kościele nie przedarła się przez szczelne okna. Hermetycznie zamknięci w moich czterech kątach zaprosiliśmy nieśmiałość, tylko po jaką cholerę wdarła się w łóżkowe igraszki ?! Chyba ktoś tu był, nawet nie chyba, tylko na pewno, prześcieradło pachnie obco, drzwi uchylone na korytarz, domykają się powoli jakby właśnie ktoś wyzionął ducha. Nie przyznajesz się, a milczenie zawsze jest zgodą, wiesz o tym, zastawiłem logiczną pułapkę, na Ciebie, na nas, na niedomówienia... jęki przecież nie są słowami, wyrażają jedynie to co zamierzasz za chwile powiedzieć, jeśli nadal milczysz, znaczy, że udajesz. Kto jest reżyserem Twojego spektaklu jednego aktora? Widownia bez widza daje więcej pewności. A jeśli wszyscy wyszli na balkon i patrzą w nasze okno? Jeśli pod drzwiami warują konfidenci, spragnieni życiowej osobistości? Zagramy dla nich? Pokażemy zdradę, albo dzikie żądze, pokażemy artyzm życiowego nieszczęścia, stłuczemy drogie kieliszki do szampana dla realizmu, przecież i tak już szampana nie pijamy, to przez brak okazji, albo po prostu nie lubimy szampana. To już chyba nie istotne, co i po co. Nie mówimy nic, to wszystko to moje wyobrażenia, taki monolog umysłowy, brak pewności i zdecydowania. Podejmowanie tematu o schodach do nieba najbardziej okrężną drogą z możliwych. Brak zdecydowania, albo zbyt dużo książek wsiąkło w moje dłonie. Żeby wspomnieć o krzywym palcu u nogi, pisze się książki, poezja zbyt dosłowna, albo nie dosłowna, zabrudzona metaforami. Masz problem, napisz o tym książkę, romans z sąsiadką? Wszystko załatwi stustronicowy rozdział w biografii własnej próżności, a ja zaczynam temat rzekę o „schodach do nieba” o których nawet słowa nie umiem napisać.

najpierw parę uwag na temat tego, co się rzucało w oczy: "dyszałaś w bezsenności" - brzmi nieco dziwnie.
w następnym zdaniu można by trochę zmienić: Zakrywam rękoma twarz. Rozcieram powoli to, co się pomarszczyło zmęczeniem pod oczami, na czole i policzkach.
"Brak zdecydowania, albo zbyt dużo książek wsiąkło w moje dłonie." - też pewnie można by zmienić.
i jeszcze sporo podobnych rzeczy, nie będę wypisywał wszystkich.

całość czyta się nieco ciężko, może przez brak podziału na akapity. zdania też jakby przydługie.
jeśli chodzi o treść, cóż, może komuś się bardziej spodoba.

Dla mnie ten przydługi monolog jest zdecydowanie męczący. Mężczyźni na ogól nie mają takiego "gadanego".
Popraw rządze na żądze.

A dla mnie całkiem całkiem :) Powoli specjalizujesz się w poetyzowaniu prozy. Zastanawia mnie tylko czy prezentowane przez ciebie fragmenty i rozmaitości kiedyś stworzą, jakąś spójnię, czy tylko się bawisz od czasu do czasu.