Ikar

jaki piękny byłby ze mnie
Ikar
rozciętą dłonią
mogłabym sny
złocić
jutrzenki wołać
zachrypniętym głosem

do chmur
wzlatywać

roztaczałabym
pod twoim oknem
kobierce utkane
z ułudy
jaśniejące
nagim ciałem
betonu

nie znać
oddechu

i wiesz
że nie umiałabym
czekać
aż słońce
samo przyjdzie
po mnie

Nie wiem czemu nikt tu nic nie napisał. Wiersz jest świetny, klimaty bardzo mi bliskie, i jak zwykle jestem pełna podziwu dla Twojej poezji. Pozdrawiam serdecznie,
j.

Aleee.......
Musiało mnie nie być....
ten tekst..bardzo mi bliski..pod każdym względem...pod każdym....
wiesz...lubię wiersze...co płyną...co wlewają się....we mnie....czy wlatują...
pelna podziwu - Mirka

Tak prawde też się dziwię dlaczego tak mało tutaj wpisów?,,,,,,,,wiersz naprawdę dobry,,,,też chciałbym być ikarem,,,,wlecieć ponad to wszystko tak upragnione,
z 10 masz 10 pozdrawiam Andrzej:-).

Bardzo interesujący wiersz. Motyw Ikara występuje w wielu utworach, a ten jest jednym z najbardziej udanych. Podziwiam i gratuluję
Pozdrawiam

Tak mało komentarzy, bo nie ma do czego się przyczepić.
Córo Pana S. !!!
Proszę w końcu napisać coś w ciszy !
Protestuję przeciwko pisaniu samych dobrych rzeczy !!!
Pozdr.

Wiersz naprawdę super. Kilmat, klimat rewelacyjny. Jestem pod wrażeniem.