odliczając Pożądanie

Minęła noc. Słońce wzbiło się ponad horyzont zaczynając odliczanie.
Nie mogę liczyć. Pożądania nie można wsadzić w okowy, zamknąć w klatce, zaszyć pod powierzchnią grubego płaszcza i czekać aż wzleci, wespnie się na wyżyny. Pożądanie dojrzewa od świtu do zmroku, kiedy wyostrzają się jego kontury i bieleją kły. Staje się łowcą gotowym powoli pieścić i smakować ofiarę aż nie zostanie nic prócz pyłu. Wszystko pali się w ogniu, spopiela członki, kamień spada z kamienia krusząc mury.
Przestaję odliczać dni Pożądania, godziny pełne trwogi, sekundy drżenia serca, skrzypienia powiek. Nabieram wody w ustach i bełkoczę coś przez zaciśnięte zęby. Sama się podtapiam stając nago przed tłumem szczelnie zakrytych. Tłumu nieznoszącego nagich piersi, strzeliście sutków i pełnych policzków. Jestem nudystą na balu króla ubiorów.
Nawołuję się do zaprzestania tych niebezpiecznych szarad z krwiożerczymi liczbami, które warczą na mnie, buzują pod skórą, sypiąc iskry. Przytrzymują mi głowę w oceanie nastając na moje życie. Słyszę jak nawołują Szaleństwo, które wierci się za ociężałą kotarą, czekając na swoje wniebowstąpienie. Jest nierdzewnym żołnierzem, który chroni i wspiera Pożądanie, tworząc z nim dziki duet gniewnych kochanków.
Muszę przywołać na usta zero. Wymalować nim myśli i Pożądanie. Przypomnieć sobie nieskończone, doskonałe zero, kiedy nie nastawałam na własne myśli podkopując ich wolność. Naznaczam się purpurowym zerem pragnąc tylko jednego, cichego szeptu, który obezwładniał mi ręce i otwierał gardło wypełnione krzykiem.
Mam w głowie Pożądanie, a w usta Szaleństwa wkładam świeżo zerwane zero - zapomniany owoc mojej miłości.