światełko

Dziewczynka skacze w rytm zabawy w klasy. Mężczyzna uśmiecha się. Chce coś powiedzieć. Usta wskazują na to. Lecz tylko uśmiech. Dziewczynka przystaje.

Ścieżka.
Trzymają się za ręce.
Ścieżka: po lewej stronie drzewa zakorzenione w strukturę, po drugiej stronie młodziak gotujący się. "Tak jak my", spostrzega mężczyzna.

Nadal idą. Cicho. Tylko dlatego ....
"Tylko dlatego", pomyślał starszy uczestnik podróży, "że nie ma zaczepienia dla tej gadułki, a może dla .....". A tu

dziewczynka wyrywa rękę; biegnie w kierunku chaszczy-zgliszczy. Po chwili mówi: "Tonie lampyris occtilucca, robacki moje świętojańskie, jakmnie wuj uczył, tylko...". Podaje przedmiot. Mężczyznie przebiega przez głowę:
"Muszę z nią iść do lokopedy" .
Głośno dodaje: "Jest to...".
Komórka.

Ale właściwie o co chodzi? Czy Ty Adam nadużyłeś przy pisaniu? :)

podziwiam ludzi, którzy preferują przerost formy nad treścią. Gdy będę w lepszej kondycji metapsyhicznej postaram się złapać idee na teraz podoba mi się "zakorzenione w strukturę".Jest takie wbijające w ziemię. Niestety narazie to wszystko. Przepraszam