wiersz zasmarkany

śniła jego wargi ust nienasycenie
wszędobylskie dłonie niosące płomienie
w nurcie słów płynęła słysząc czekaj miła
mleko miód i wino swoich marzeń piła

w czasie pierwszych mrozów pociągiem przyjechał
lecz na powitanie całusków zaniechał
kryjąc nos w chusteczkach zgnębiony kichaniem
nie tulił pogrążony w gorączkowym stanie

jednego nie przewidział jej determinacji
wargami zgłosiła jego okupację
teraz w dreszczach grypy osobno znękani
miłosne sonety szczękają zębami

@Anna_Myszkin

można tu i ówdzie poprawić, ale jakoś nie jestem ani rzecznikiem poprawności klasycznej ani niewolnikiem formy - przeciwnie - uważam, że to wolność i przełamywanie schematów rodzi sztukę a kurczowe trzymanie się "nakazów" skazuje ją na wtórność;
piszę dla zabawy, dla czytelników - nie dla polonistów, poetów i krytyków...średniówki dobre są na lekcjach z poetyki, tyle że nudzą - o Boże - jak nudzą! śmiertelnie...

@Norman_N.

to dobra sugestia, dziękuję! :)

@Anna_Myszkin
racja, można robić super nalewki albo tylko ocet

Cieszę się Jacku z Twojej niustającej weny. Dawno mnie tu nie było.
Poczytaj, proszę, w prozie moje "Z bagna rodem". WSBN oraz SNR 2015

@Stefan_Rewiński

witaj! :) Najlepszego Przyjacielu! a gdzie miałbym Stefanie toto zoczyć?