Tymczasowość strat

Nagły wypadek lub choroba
tragedią staje się, niestety
nieutulona w żalu wdowa
doznaje przy tym z dziećmi biedy.

Nie chce się wierzyć że go nie ma!
Jak to możliwe...?! - pyta w szoku.
Zmaga się z pustką wszak nie jedna
myśli powierza w modłach Bogu.

Sens życiu daje zmartwychwstanie
i przyszłe życie dzięki niemu
- w modlitwach błaga nieustannie,
by ulżył męce skutkiem splinu.

Wypełnić pustki wręcz nie sposób
- opłakiwanie straty słuszne!
Niewyczerpany żalu zasób.
Słane uśmiechy smutne... sztuczne.

Emocji tłumić nie wypada,
bo nie powinno się udawać!
Łzy same płyną - nie przesada.
Ciężko samotność wciąż przeżywać.

Odosabnianie ją pogłębia!
Stronić od ludzi nie należy
- Słowo Jehowy to potępia
- radzi uciekać od ascezy.

Ci bez empatii, nierozważni,
bezwiednie palną jakieś głupstwo
- intencjach mieli być pomocni,
czuli się jednak jakoś... drętwo.

Snem Jezus nazwał śmierć Łazarza
- jednak zapłakał czując stratę,
Marii i Marcie wszak nakazał
czekać, aż znowu będą z bratem.

Na zawsze będzie pochłonięta
śmierć adamowa, niezawodnie
o swoich dzieciach Bóg pamięta
- zapewnił o tym parokrotnie.


Zestrój bierze pod uwagę m.in.:
Przysłów 18:1
Kaznodziei 7:21
Kaznodziei 9:5
Jana 11:1-45
Dzieje 24:15
Izajasza 25:8

http://www.poezja.org/wiersz,3,148877.html