zdaję butelki do skupu na poziomie rozszerzonym

płynnie monitoruję swoje kolory i awatary
przetwarzam czerń na kota pod stołem
zamyślony but, okruchy sprzed lat
czasem skrapla się błysk w oku
gdy zmieszać chłód z ciepłem bujanego fotela
brakuje mi progu odporności na zielone
wspomnienia domu nad rzeką w lesie
poranne skrzypienia zawiasów drzew

czerń pozostaje niewzruszona na róż
kaskadowo przelewam do wewnątrz
podstawowe pierwiastki i staję się związkiem
upadek po upadku. przy ostatniej stacji
tworzą ze mnie nadistotę z wypaloną czułością
co uległa konserwacji w dużym procencie
która kolory zastępuje mocnym uderzeniem

wtedy widzę mój szklany dom przez dno

Coś mi się wydaje że twój szklany dom pustoszeje :) Ciekawy wiersz.

Coś mi się zdaje, że masz rację 3Tamar :-) Dzięki

Oj tak ładnie zacząć i ..... aż ręka świerzbi żeby dwa pierwsze wersy ciągnąć. Gdzie z butami do monitora:-)
Gładko się czyta i różne myśli przyłażą do głowy, jak ta z netem. Poczytam dalej możem znajdem lepszy:-)
Pozdrawiam

przetwarzanie czerni na kota i zamyślony but - nie brzmią dobrze;
za dużo tu kolorów, momentami wydaje się, że bez nich w ogóle nie byłoby wiersza, a przecież prawdziwy sens jest inny.
Puenta świetna, ale reszta nieco zmarnowana.
Pozdrawiam

"Przyszedłem" ,bo zaciekawił tytuł.
Tekst to zaciekawienie pogłębił.
Początek drugiej strofy to taka "oczywista oczywistość" - za klasykiem .
Można by, ... ale może autor też to dostrzeże .
pozdr

w uzupełnieniu dodam - zdaje sie że rozumiem, hmm... mniej-więcej (?)
być może moje rozumienie jest dalekie od zamysłu autorskiego,
jeśli tak, to przez tego kota i zbiegonionego fotela ;)