Przeczekam

jesień
parapetowe werble zahaczają
na wieszaku rozpłakany parasol
nieplanowaną kałużą pamiętasz była

odwrócić wzrok od wszelkiej wody
zmienianej z czasem w lód
podobno śmierć przez wystyganie nie boli
bardziej niż odliczanie godzin wpatrzonych
w sufit pokryty żyłkami
jest mój
nim obraz przejmie ściana

cztery
podłoga i on
poprowadzą czasem gdy tylko oddycham
trochę stygnę jak niedźwiedź wyjdę
kwitnieniem mleczy i jaskółką odcinającą noc

Też przeczekam :)

ta końcówka jakoś mnie nie porywa, ale zapowiadało się trochę lepiej. mam wrażenie, że mimo nawiązań do brzydkiej, deszczowej pogody i tego, co z nią stereotypowo związane, czyli smutku i nostalgii, ten tekst potrzebowałby jakiejś ogniskowej, jakiegoś punktu, na którym mógłby się owinąć ciaśniej i nie zostawiać w czytelniku takich przekonań, że nic za tym tekstem nie stoi. Zdrówko, J.

Może warto przeczekać jesienny rozpłakany parasol.. pierwsza fajna, nawiązanie do jesieni, "środek" w innej tonacji
i na koniec.. odrobina optymizmu. W sumie..jest nieźle, ale niektóre drobiazgi można by poprawić. Wiem, zawsze można.
Pozdrawiam.

Poczekam.
"podobno śmierć przez wystyganie nie boli" - okropne to "podobno" ,bo przecież boli!
pozdr