Nie Ma

Nie ma


Pamiętam ciebie z mego snu
Twe lekko skośne oczy
Kontuar zaróżowionych ust
Rozwiane wiatrem włosy,
Gdy biegłaś tak przez łąkę
W ten ciepły letni dzień
Do mnie wyciągałaś rękę
Jakże piękno był to sen
Biorę kartkę i próbuję
Szkicować portret z mego snu
Lecz jak przez mgłę przede mną wiruje
Postać, której nie ma już.

hmm taka natura snów,
no mnie się nie śnią skośnookie piękności , za to mam inne śliczne sny równie ulotne i po otwarciu powiek odchodzące niemal całkowicie w niepamięć. Ładnie to ująłeś.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

i ja też taki sen miałem
i próbować spisać chciałem...

Za łąkę, i za rozwiane wiatrem włosy - bardzo dziękuję. Moje klimaty.
Troszkę mało... Poczekam na więcej

Pozdrawiam Kasia