Cezura

Lepiej umrzeć za moją wiarę
Niż tułać się bez twarzy
Wypowiedzieć choć tych słów parę
Bo jeszcze coś się wydarzy

Zajrzeć w głąb siebie samego
Znaleźć siłę by dalej iść
Nikt nie zabierze ciebie całego
Poczuj bryzę, fruń jak liść

Sam wybieram co mówić mam
Nie stosuje się do wymogów
Nawet ostatnią moją cząstkę dam
Nie zwracam uwagi na wrogów

Zgubiłem się lecz szansa kiełkuje
Powoli odnajduję zgubiony swój czas
Nieważne ile jeszcze mnie zrujnuje
Własna myśl nigdy w las

Czekam w ciszy na cezurę
Moment już wiecznością się staje
Próbuje poznać tylko myśli naturę
Serce ze smutku się kraje

Chwilę triumfu czuje coraz bliżej
Inercja to błogosławieństwo i droga
Wspinam się już coraz wyżej
Nie zniszczy tego żadna trwoga

Wszystko co widzę wzbudza wstręt
Szansa w tych którzy ponad
Odwracam oczy na destrukcji pęd
Większość niestety niczym złudny eksponat

Wspomnienia szkoda to tylko iluzja
Myśl zawsze zostaje jedyny przewodnik
Mimo błędu istnieje prosta konkluzja
Niezastąpiony ten jeden bezcenny zawodnik

Serce cierniem już dawno spowite
Lecz gest goi najgłębsze rany
Nieważne ile trucizny zostało wypite
Przyjdzie moment gdy będziesz podziwiany

Żywot bez żadnego już szacunku
Tyś podmiotem wyłącznie losu twojego
Gdy potrzebujesz już naprawdę ratunku
Ktoś wyższy powie ci dlaczego