Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

jak zegar


Ania_Słowik

Rekomendowane odpowiedzi

jak zegar wybija staccato minutne
nieubłaganego czasu licząc kroki
serce w rytm podobny tylko bardziej smutnie

zza zamkniętych powiek ogląda widoki
których już nie dojrzy otwartą źrenicą
przeszłość rozesnuła na nich swoje mroki

po cóż serce mamić dawną obietnicą
wyblakłe z pamięci wyciągać marzenia
których nigdy więcej ręce nie pochwycą

po cóż płynąć ślepo za nurtem wspomnienia
gdy życie nie czeka, do przodu się toczy
porzuć ból miniony, wstań i otwórz oczy

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Wiersz skojarzył mi się z XIX wieczną, najbardziej popularną w epoce wiktoriańskiej, fotografią post mortem. Zmarłych stylizowano na żywych, otwierano im oczy lub domalowywano źrenice na zamkniętych powiekach; układano na specjalnych podpórkach, sadzano na krzesłach, fotelach w towarzystwie członków rodziny. Fotografia post mortem miała podtrzymać iluzję życia, była próbą „zatrzymania” najbliższych, ukazania ich jako żywych osób.
Sprawił to klimat wiersza wywołany nie tylką treścią, ale i stylizacją słownictwa.
Ogólnie mroczność i ciary za jej sprawą, jak w balladach Mickiewicza.
Nie mam właściwie zdania o samym wykonie, bo za mało się znam, ale coś mnie tu zatrzymało.
Pozdrawiam
:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...