Czy wystarczy?

Być jak słodka pomarańcza,
być jak napój Twój i jadło,
ale czy mnie Tobie starczy,
byś był syty, wciąż mnie pragnąc?

Chcę miłością Cię otoczyć,
by oddzielać Cię od złego,
ale czy mnie będzie dosyć
na ochronny kombinezon?

Niczym tego nie wypowiem,
jak chcę szczęściem Cię zadziwić,
ale czy mnie starczy Tobie,
byś na zawsze był szczęśliwy?

Chcę Cię zmieścić w moim niebie,
chcę w mój świat Cię poprowadzić,
lecz czy starczy mnie dla Ciebie,
byś miał siłę się odważyć?

Gródek nad Dunajcem, 25.07.2012.

Podoba mi się forma i kompozycja wiersza. Nie podoba mi się treść bo kojarzy mi się z uszczęśliwianiem drugiej osoby na siłę i braniem odpowiedzialności za jej uczucia.

Johny, dziękuję za wizytę i komentarz. Cieszę sie, że podoba Ci sie forma wiersza.
Co od treści, tutaj już jest sprawa gustu i poglądów, i osobistego odbioru wiersza. Dla mnie tu nie ma uszczęśliwiania na siłę, przeciwnie, jest nieśmiało postawione pytanie Peelki, czy aby nie jest zbyt "mała" wobec swojego "księcia" - czy jest w stanie go uszczęśliwić na zawsze i czy on tego na pewno chce.
Odpowiedzialność za cudze uczucia - to tak, oczywiście. Jeśli pragniemy czyjejś miłości, to musimy zaoferować mu swoją. Inaczej nie mamy prawa tego oczekiwać.

Niebie, Ciebie, Tobie, Cię, mnie...........itd. - zwielokrotnione - ....? Czy wystarczy?

Chociaż - nie od tego szczęście uzależnione. ;-)
E.

Jasne, że nie od tego. ;-)
Mario, w wierszach miłosnych celowo i świadomie używam wielu zaimków osobowych, wskazujących na Adresata. Wielu wielkich poetów czyniło tak samo.
O, na przykład taki Gałczyński:

Ty jesteś najpiękniejsze zwierzęta,
twoje włosy o świcie są modre,
tyś wysoko jak światła na okrętach,
do oddechu twojego się modlę.

Tobiem [u]wszystkie[/u] zbudował instrumenty,
[u]wszystkie[/u] owoce zniósł, [u]wszystkie[/u] kwiaty,
ciebie ścigam przez [u]wszystkie[/u] firmamenty,
[u]wszystkie[/u] światy, [u]wszystkie[/u] klimaty.

Dzięki Ci za wizytę, przeczytanie i ślad, Mario.

Podoba mi się prostota tego wiersza. Jeśli miałbym się czegoś przyczepić to tylko jakoś tak ten "ochronny kombinezon" troszke mi nie pasuje, ale nie mam pomysłu czym można go byłoby zastąpić. Generalnie wiersz urzekający i fajnie sie go czyta :)

Robert (początkujący... nawet nie poeta)

Oksywio,
Dobrze, że przytoczyłaś Gałczyńskiego, bo on również mi się nasunął przez analogie miłosną.
...kochanie Ty moje kochanie dobranoc już jesteś senna i widzę twój cien na ścianie....
Bardzo melodyjny i płynny i wiele mówiący wiersz.
Pozdrawiam
Lilka

Oxy - przy okazji stworzyłaś wiersz, na którym można by się uczyć poprawnej wymowy :). Recytowany - wymaga bardzo dobrej dykcji. Dla mnie lekki, napisany z przymrużeniem oka. Pozdr. ciepło. a

a tymczasem mój najdroższy,
czas się żegnać , koniec kropka,
i nie próbuj nawet prosić
bym zmieniła grafik spotkań.

Cóż, rozumiesz. Obowiązki.
Pies, zakupy, czas dla mamy.
Tak mnie pragniesz? Kup obrączki,
wtedy zostaniemy sami.

Coś pobladłeś mój jedyny
rzęsa wpadła Ci do oka?
Może zgadnę czemu milczysz?
Czyżbyś właśnie przestał kochać?

:*

Moim zdaniem najlepiej, jeśli każdy pisze tak jak czuje, dlatego uważam, ze wszystko jest dobrze, do tego bardzo miłośnie, a to najważniejsze.
Pozdrawiam:)

Witam z radością nowego Czytelnika. :-)
Bardzo się cieszę, że podoba Ci się mój wiersz.
Ten kombinezon... mnie też zastanawia, mówiąc szczerze. Ale też na razie nie wiem, czym mgłabym go zastąpić. :-) Czasami dobre pomysły przychodzą do głowy dopiero po kilku miesiącach albo nawet kilku latach od napisania wiersza.

Lilko, bardzo dziękuję za pochwalenie wiersza - ale czyjego? Mojego czy Gałczyńskiego? Tak czy siak, dziękuję za wiele mówiący i nobilitujący mnie pnad miarę wyraz "analogia". :-)
Serdeczności.

Bo język polski w ogóle jest trudnyi wymaga bardzo dobrej dykcji, w przeciwieństwie do np. angielskiego. :-)
Tak, wiersz nieco z przymrużem, to fakt.
Dziekuję Ci za wiersz-dopowiedzenie, które zresztą wyraża także intepretację mojego utworka. Bardzo dobra pointa, zresztą smutna mina rozmówcy Peelki nie musi oznaczać, że przestał kochac, a raczej tyle, że się przeraził. ;-) Jest to nader częste w przedstawianej sytuacji.
Na szczęście nie zawsze tak jest...
:-*

Dziękuję, Nowa. Pewnie, że każdy powinien pisać tak, jak czuje, a nie jak inni czują. Nie mniej istnieją pewne reguły języka i reguły pisania wierszy. Tylko rzecz w tym, że nie można ich traktować jak szablonu, pod który wszyscy i zawsze muszą się kształtować. Są różne wiersze, więc też i różne środki wyrazu, i wszelkie reguły można łamać, byle z sensem i celem dla treści.
Pozdrowieństwa. :-)

Lilko, bardzo dziękuję za pochwalenie wiersza - ale czyjego? Mojego czy Gałczyńskiego? Tak czy siak, dziękuję za wiele mówiący i nobilitujący mnie pnad miarę wyraz "analogia". :-)
Serdeczności.

Oksywio,
gdy spotkam kiedyś na spacerze ducha Gałczyńskiego ( nawiasem mówiąc mam dużą szansę, bo mieszkał przez jakiś krótki czas w moim rodzinnym mieście, ) to ukłonię mu się nisko pomimo iż jestem kobietą i osobiście przekażę wyrazy uznania za jego liryczna (i nie tylko twórczość). Bardzo bardzo lubię.
A komplementy dotyczą oczywiście twojego wiersza. Zwiewnego i ...płynnego.
Pozdrawiam
Lilka

Lilko przemiła, nie mogłaś mi dać lepszej pochwały! Nie masz pojęcia, jak wielbię i cenię poezję Gałczyńskiego - to mój ukochany poeta! Buziaki serdeczne! :-*** :-)

śpiewnie i ujmująco miłośnie

zostawiam podobaśkę i pozdrawiam, Oxy :)
Krysia

Krysiu, dziękuje serdecznie za podobaśkę! Miło mi bardzo!
Pozdrawiam. :-)

Oxyvio, "czy wystarczy" skojarzyło się mi się od razu z "Panem Sułkiem". Treść byłaby świetna na scenkę kabaretową..
możnaby jeszcze rozpisać na dialog, między dwojgiem rozmowa, ona pyta, a on mógłby zdawkowo, od niechcenia coś czasem
odpowiedzieć... do tego odpowiednie miny aktorów... widzę to.
Rozbawił mnie ten wiersz, chyba nie masz nic przeciwko... :)
Pozdrawiam.

Nato, jasne, że nie mam nic przeciwko, bardzo się cieszę, że wiersz Cię rozbawił i że nasunął Ci pomysł scenki kabaretowej. Wierszyk jest na wpół żartobliwy, właściwie tylko ostatnia strofa uderza w bardziej powazny ton, ale i ją można wyrecytować zgrywusowsko.
A może wyreżyserujesz jakąś scenkę rodzajową z tym wierszem? Może nagrasz filmik i puścisz do Youtuba? Fajnie by było!

Przepisy na słodkie wiersze wymyśla autor.

Jak świat światem, szczególnie kobietom wciąż brakuje tego smaku.
Panowie dobrze wiedzą co lubimy, ale żałują nam jak cholera, no i cóż robić?

Połykam wszystko :)