Wędrownemu II

Anno, co tu dużo pisać, wiersz przepiękny. Jesteś i pozostaniesz moją niedoścignioną poetką. Pozdrawiam serdecznie.
J.

Januszu,

wdzięcznie dziękuję. Pozdrawiam:)

Para:)

Wiersz ma w sobie jakąś tajemnicę, może poprzez zawoalowane nieco zwroty, gadanie zegara, kiedy peelka wsiąka
w "lot na księżyc", zagląda do pałacu, gdy za oknem.. deszczy wieżami gotyku..
Bardzo przyjemna w odbiorze druga, ale tu trochę "gryzie", to.. "perliście zaskoczyć".. to słowo kojarzy mi się
z perlistym, nieprzyjemnym śmiechem. Poza tym drobiazgiem, wiersz podoba mi się.
Pozdrawiam... :)

Nato,

dziękuję uprzejmie. Nigdy nie kojarzyłam "perlistego śmiechu" negatywnie. Wręcz przeciwnie: perlisty - to szczery, dźwięczny głos.
Ale możesz mieć przecież własne skojarzenia.

Cieplutko,

Para:)

Niezmiernie mi się podoba :):)pozdrawiam Aniu:)

Lenko Druga,

bardzo mi bardzo. Uśmiecham się resztkami lipca.

Wdzięcznie i cieplutko,

Para:)

Mnie też się podoba. Poprzez taki tajemniczy, otulony delikatną mgłą nastrój skojarzyło mi się z moim "Halo". Tak latają szczęśliwi, wolni ludzie. Ten zwrot "perliście zaskoczyć" jest jakby przejawem lekkiego otrzeźwienia podróżnika. Ale, kto nie lubi tworzyć? :)
Ciepło pozdrawiam :)

Roklinie,

bardzo mi miło. Cieplutko, serdecznie pozdrawiam,

Para:)