Czym jestem?

Dziękuję, Nato, za konstruktywną uwagę i pomoc. :-)

"A skoro jest też miłość, co wytwarza chemię," - ani to poezja, ani prawda.


"A skoro jestem słońcem, co świeci przeze mnie,
muzyką, co gorącem tworzy mnie bezdennie, - dlaczego tworzy Cię bezdennie???
kolorem, wierszem, słowem - więc jestem ze sztuki? - ???

Nie mam tak wielkiej śmiałości, aby wierzyć, że jestem słońcem, ani ze sztuki...
Wiersz jest nadęty, przewartościowany, słaby.
Nie potrafię znaleźć sensu poza przeładowaniem emocjonalnym, ktore zakłóca wartość. Aczkolwiek - nietajną przyczynę znam. Jest ok. :-)
Pozdrawiam. E.

Autorka komentarza z pewnością jest profesorem katedry literatury renomowanego uniwersytetu, a nie jednym z licznie spędzonych tutaj autorem pisanych grzmotów. Zabrakło jednego maleńkiego sformułowania o subiektywności odczuć i odbioru, co stwarza wrażenie, że myślą przewodnią komentarza jest próba kopnięcia Oxyvii pod stołem. Aluzja co do przyczyn pełna nieskrywanego jadu, a pozdrowienia bardziej fałszywe niż judaszowe, abstrahując od ostatnich rysów postaci Judasza kreślonych przez historyków. Jednym słowem ekstrakt gnomicznej wręcz złośliwości. Nie powinno siękomentować komentarzy, wiem. Ale ja komentuję tutaj postawę. Wielkie postaci są widoczne tylko na tle tych małych, pokurczonych, więc i tacy złośliwi ludzie są potrzebni jak w padlinożercy w ekosystemie. Pozdrawiam Autorkę, ale wiersza, a nie cytowanego komentarza. Zapluszone już dawno.



To prawda. Nie jest w dobrym tonie komentować komentarzy:-).

Ale widzę, panie szarobury, że będzie pan walczył z tym beztalenciem p.t. mariabard do uśmiechniętej...
Skoro wola...

"A ja sobie giczołami, giczołami sobie kiwam"...:-)

Moja opinia o wierszu ani drgnęła. Poczekam na Oxywię ;-), jeśli łaska.

Jesteś tekściarzem, początkującym raperem, wierszo-pisarzem? Nie możesz skleić wersu bo brakuje Ci rymu? www.rymy.info.pl umożliwia znalezienie rymów do każdego słowa, pozwala też uzupełnić zasób słów i rymów. Zapraszam! Jeśli podoba Ci się ta strona POLUB.

dla jednych jestem tym co zjem
dla innych zwykłym szympansem
co panoszy się na trzeciej
w naszym układzie planecie

jeszcze inni widzą we mnie
jedynie fizykę i chemię
czasem znowu ktoś poruszy
nieśmiertelnej temat duszy

a ja sobie różnie myślę
ani luźno ani ściśle
i bez żadnego zadęcia
przyznam że nie mam pojęcia

jednak dobrze od dawna wiem
chcę bym zawsze był CZŁOWIEKIEM

:)

pozdrawiam i do poczytania

Sylwestrze, najpierw odpowiem Tobie, jeśli pozwolisz, bo Twój komentarz jest miły, jasny, prosty i pozbawiony jakiejkowliek agresji.
Przede wszystkim dziękuję Ci za bardzo fajną, wierszowaną odpwiedź na problem postawiony w moim wierszu. Oczywiście, że nikt do końca nie wie, czym jesteśmy - nie istnieją odpowiedzi na pytania ostateczne. Oczywiście, że najlepiej jest być jak najdoskonalszym CZŁOWIEKIEM i dumnie nosić to miano (ale każdy rozumie przez to słowo co innego).
Dziękuję za zrozumienie i własne refleksje obudzone tutaj moim wierszem. Bardzo mi miło. :-)

Mario i Stepie - nie kłóćcie się, proszę... Nie chcę być między młotem a kowadłem, nie odpowiada mi ta rola.


Dla mnie akurat prawda. To uczucia wytwarzaają w nas chemię, nie odwrotnie. Masz prawo uważać, że to chemia powoduje uczucia, oczywiście, ale ja mam dokładnie przeciwne zdanie - i nie jest ono gorsze od Twojego, Mario.


Bo do końca, bo czuję muzykę w swoim szpiku kostnym, jeśli tak rzec można. Ale oczywiście jedno i drugie określenie jest metaforyczne, niedosłowne, bo nie da się tego uczucia wyrazić dosłownie, więc nie rpzpatruj tych stwierdzeń "naukowo", bardzo proszę. One oznaczają tyle, że kocham muzykę i słyszę ją w sobie, i czuję ją silnie całym ciałem i duszą - po prostu.


Ale jesteś. Słońce przeływa przez Twoje tkanki, jest niezbędne do życia, jest potrzebne Twojemu Mózgowi do normalnego funkcjonowania, żywisz się jego cząsteczkami, wmontowujesz je w swój organizm. Jesteś ze słońca, Mario.
I ze sztuki, bo kazdy człowiek potrzebuje sztuki do normalnego rozwoju, potrzebuje wyższej lug niższej sztuki, ale jest mu ona niezbędna - chłoniemy ją mózgami i systemami nerowymi, asymilujemy sztukę jak pokarm, ona staje sie nami, tworzy nas.
Cholera, niepotrzebnie tłumaczę treść wiersza. ;-)


Jaką przyczynę znasz i czego właściwie? Nie bardzo rozumiem... Nie jest to wyznanie miłości, jeśli o to chodzi. Wiersz nie ma nic a nic wspólnego z moim aktualnym stanem uczuciowym i zupełnie nie o tym mówi. Zresztą pomysł na niego miałam już wiele ładnych miesięcy temu, a teraz go tylko skrystalizowałam.
Masz prawo krytykować, jak ja mam prawo się nie zgadzać, Elko. :-)
Ja też pozdrawiam.

"Masz prawo krytykować, jak ja mam prawo się nie zgadzać" cyt. za Oxywią.

No to mamy podobnie:-). Mnie też wolno krytykować. Mało! Pozwalam sobie nawet na taką fanaberię, że coś mi się nie podoba.
Nie podejmuję tu dyskusji, aby, zgodnie z Twoją prośbą nie prowokować szaroburego vel stepa. Wszystko napisałam na pryw.
Pozdrawiam. E.

i całkiem ważne pytania , i całkiem dobry wiersz :-) Mnóstwo pytań o egzystencję ostatnio u Ciebie ... Jakieś przewartościowania w życiu ??
Czy zwykłe refleksje , no bo ten czas tak pomyka ... Aha ! - ambrozja świetnie " wkręcona " . Nadaje niesłychanej słodyczy całości :-)

"Przepływa we mnie kosmos, więc jestem kosmosem,
pochłaniam go codziennie i od niego rosnę"

Taaak...pij mleko, będziesz wielka ;)
Molierowski Jourdain wiecznie żywy...

Koszmarek.

zastanowiłam się głęboko, czy ja wiem, kim jestem... a jednak wiem: JESTEM po prostu CZŁOWIEKIEM!!!

bardzo sprawnie władasz słowem i masz dobry warsztat, tego, Oxy, Tobie odmówić nie mogę. ponadto lubisz dociekać, drążyć różne tematy ... i dobrze :)

serdecznie pozdrawiam - Krysia

Cezary, dziękuję serdecznie, zwłaszcza, że niełatwo "zarpacować" na Twoją pochwałę! :-)))
Czy jestem przewartościowana? Co masz na myśli? Jeśli już, to niedowartościowana, jak większość Polaków w tym naszym wspólnym piekiełku... Ale chyba panuję nad kompleksami. :-)
Po prostu zawsze bawiłam się w rozmyślania nad egzystencją, a teraz wyrzucam to z siebie w wierszach, bo rozpraw filozoficznych pisać o tym nie warto - już dawno zostały napisane. :-)

Bardzo dziękuję za miłe słwoa, Krysiu.
Oczywiście, że gatunkowo jesteśmy ludźmi. Ale chodzi mi o to, czym jest człowiek w swej istocie (także metafizycznej)? Tego chyba nkt nie wie.
Serdeczności.

Właściwie nie wiem, jak mam ustosunkować się do tego komentarza? Koszmarek - bo wiersz się nie podoba czy dlatego, że przeraża jego treść?
Nie wiem też, co ma wspólnego mój wiersz z komedią Moliera "Mieszczanin szlachcicem"? To dwa całkowicie inne utwory, nawet w calu nie zbliżone tematycznie ani formalnie...

Od wieczne pytanie- doskonale sobie poradziłaś, no bo jakżeby nie, świetny wiersz Joaśko, ściskam i zabieram pod wrażenie tego i owego!!!!!

Staśko Droga, dziękuję Ci za przychylną opinię o moim wierszyku. :-)
Strasznie żałuję, że nie pogadałyśmy w niedzielę po występie Sybiraków. Szkoda, że musiałaś tak wcześnie odjechać...
Może kiedyś pzyjedziesz tu na występ mojego zespołu?... :-)
Buziaki.

zaświaty to są Twoje wiersze - niedościgłe...
rozpłaszczam się (jak zwykle)