Bezlitosne Pazury Świata...

Bezlitosne pazury Świata...

Świat szary
ponury
nieprzyjazny
otacza nas
tłumiąc
niszcząc
depcząc
swymi okrutnymi stopami
rosnace głęboko w naszych
sercach
marzenia
i nadzieje, które z czasem
zanikają
bez szansy przetrwania
A my żyjemy
dalej
jak puste skorupy
bez uczuć
bez marzeń
bez nadziei...
...na lepsze dni
na lepsze jutro
Przestajemy kochać
przestajemy żyć...
A otaczający nas Świat
szary
ponury
nieprzyjazny, mistrz
oktrutności i cierpienia
zaciera z zadowoleniem
swe drapieżne
dłonie
i bez końca,
choć ciągle od nowa,
boleśnie
rani nasze
serca
bezlitosnymi pazurami rzeczywistości...

Temat ginie w gąszczu przymiotników i czasowników.


Adam

z tego wszystkiego spodobał mi się klimat i przesłanie wiersza zamknięte
w ostatniej metaforze; za dużo według mnie dosłowności;pisząc kolejne
utwory bądź oszczędny/ oszczędna i nie pisz na litość boską
wypracowań; poezja jest czymś więcej; a już napewno nie refleksją !

pisz dużo i kontroluj przekaz;
który nie może być
podkreślam
raz
jeszcze

czystą refleksją !




Pozdrawiam

fakt, klimacik odczuwalny...
ale za dużo słów, które rozczepiają myśli...

Pisz, bo warto pisać,
a Tobie się to może udać.

Pozdrawiam,
Kai Fist

Czytając koniec, nie pamiętałam o czym jest początek. Pochłaniaja cię wyrazy a nie treśc. Nie uczucia. Za dużo słów, za mało Ciebie.
Ogólnie--nudny.
Ale czekamy z nadzieją na następne.




Peace