Wysoka fala

W tłoku ulic i parków, w sklepach, biurach i oknach,
w domach, łóżkach, rodzinach, wszędzie zimność samotna,
wiernie czeka i czyha w każdej chwili za progiem,
bez niej nigdzie, donikąd, choćby z diabłem czy z Bogiem,

wszędzie pustka i nicość, bezsens marzeń i myśli,
ta jałowość wszystkiego, co pamiętasz, co wyśnisz,
pojedynczość, choć nawet przyjaciela gdzie spotkasz,
wieczne mury, bariery, nieskończoność samotna,

nikt nas nie chce zrozumieć, nie ma czasu i serca,
nie ma zdrowia, spokoju, zaś ma własne nieszczęścia,
które gonią i rosną, by uderzyć lub dotknąć,
i samotność, samotność w tych zmartwieniach, samotność.

I dlatego czasami się zdarzy,
że gdy pragniesz i wierzysz, i marzysz,
nagle ktoś się pojawi jak zjawa,
poprowadzi kawałek lub kawał,
i natychmiast wezbrane serduszko
falę olśnień powodzią wypuszcza,
miłość wielką jak wielka samotność,
jakby wybuch przez komin i okno,
i już szczęście panuje nad tobą
niepodzielnie, bezwzględnie, szałowo,
chociaż prawie miłości swej nie znasz,
ale wierzysz, że prawdziwa, ta jedna,
ale czujesz, że kochasz całą duszą,
bo samotni tak strasznie kochać muszą,
więc podstawiasz swe marzenia w mig
pod pana Ygrek lub pod panią Iks.

A u szczytu na ogół jest też koniec i przepaść,
bo złudzenia nie mogą kwitnąć długo i nie paść,
no więc rozpacz przychodzi, w czarnym deszczu dni mokną,
i samotność powraca, najczarniejsza samotność,

nagle lat nam przybywa i za ciężkie się robią,
i ten bezsens, bezsenność, i łzy mózgi nam żłobią,
i tak żal nam, tak żal nam tej nadziei i wiary,
jasnych marzeń, ułudy, zakochania i żaru,

i sądzimy, że wierzyć w nic nie można nikomu
lub że los nam odebrał nasz ideał wyśniony,
że tej rany rozległej nie wypełni już nikt...
Nie ma równań z panią Ygrek, z panem Iks.

Ale dużo do czytania:))Samo życie.Podoba mi się :)
Bardzo! Pozdrawiam:) +

Oksywio miła,
To jest jak erupcja wulkanu. Albo jak lokomotywa rozpędzająca się bez zatrzymania. Podskórnie, gorąco, szczerze do bólu i prawdziwie do bólu. Wczucie się w klimat i wnioski ...(nie mylić odczuć peelki z autorką, bo wtedy pojawia się empatia jeszcze większa). Ponoć gorszy od takiego odczuwania przytłaczającego jest tylko totalny brak jakiegokolwiek odczuwania.
Czy to pocieszenie.? Nie wiem? Wiem natomiast,że wiersz zrobił na mnie niesamowite wrażenie swoim wybuchem!
Pozdrawiam
Lilka

nmo, masz ci, Joaśko, wylałaś z wiadrem calą samotnosc Plki, ileż w niej bółu i żalu,samotności i tęsknoty, jak dobrze, że gorycz zeszła z wodami burzy emocjonalnej,
ściskam mooocno!!!ESKA

Dużo czytania, ale przeczytałam z zainteresowaniem, dodam jeszcze, że czyta się jak Lokomotywę Tuwima, chodzi o to, że wiersz wraz z czytaniem nabiera tempa, więc tym bardziej uważam, że jest ciekawie napisany pod każdym względem. Pozdrawiam:)

kolejna piosenka?
fajna :), chociaż smutna.
kłaniam się, pozdrawiam i do poczytania :)

Mam takie wrażenie, jakby tekst był pisany pod melodię, ma swoje
z góry założone, zmieniające się tempo. Pisany z ogromnym sercem i temperamentem, samo życie! Żywiołowy, smutno piękny i pięknie smutny. Wprowadza w nastrój sentymentalny, ale jednocześnie chce się przytaknąć: tak, tak to jest, tak bywa. Niesamowity!
Serdecznie pozdrawiam, z uściskami
- baba

Witaj Oxywio. Już interesująco;)

Od

"ale czujesz, że kochasz... " do Iks na pewno lipa. Rwie się coś.
Reszta masło. Heja:)

Oxywio. Nie wiem co jest grane.

Spójrz;)

ale czujesz, że kochasz całą duszą
bo samotni tak strasznie kochać muszą -po równo

ale czujesz, że kochasz całą duszą
bo samotni strasznie kochać muszą- nierówno, a mi lepiej w uchu brzmi.

Może mylne wrażenie. Czy?:))))

I halo;) Nie szukam Oxywio dzwonka do d..., ani nie chcę się bawić w arbitra elegantiare. Zdanie naturszczyka własne zyczliwie zapodane.

Nie musi być równo. Musi być melodia i rytm. Czujesz ją? To świetnie!
Dziękuję za powrtót i wnikliwość, to cenne u Czytelnika, szacun. :-)

Oxyvio, kolejny Twój wiersz i znów zadziwiasz, ale jakże pozytywnie... mnie również skojarzył się z Tuwimowskim rytmem. Najbardziej przejęło mnie to, że nawet, gdy nie jest się samotnym (lub osamotnionym), to czasem też w tę samotność się zanurza - ona ma tyle odcieni, ile po przeciwnej stronie radość. W zmartwieniach, troskach codzienności, w pędzie nieszczęść, które gonią i rosną... to dotyka.
W smutnym tonie piszesz, ale też pięknie (o jakichś tam moich nieistotnych widzimisiach już wiesz).

Pozostając w takim nastroju, coś napisałam, chcąc tu odcisnąć swoją mrówczą łapkę, w wyraz uznania :) dla Ciebie.


bo tak tu, bo tak mi jest zimno, że strach
więc po co, więc czemu pojawiasz się w snach
i łudzisz i mamisz nadzieją wciąż, gdy
już dawno odeszły, minęły te dni

ja nie mam, ach, nie mam, brakuje mi sił
i nie chcę, nie proszę, nie mówię byś żył
tu dla mnie, bo we mnie nie błyśnie już świt
ni gwiazda, ni zorza - ich urok gdzieś znikł

a jeśli, a kiedy usłyszę twój głos
to pewnie, to znowu zarzucę swój los
na szalę, po falach wezbranych do dna
czy pójdę? och, nie daj mi upaść, nie tak!

czy igrek, czy iks to, w równaniu nie tym
przez chwilę, przez milę w kierunku znów złym
bo jednak, bo głupich ta matka jest w nas
czy będzie, czy zdarzy się jeszcze jej czas?

samotność, dla samej i w sobie ma strach
bo tak tu, bo tak z nią jest zimno, we łzach!
rozumiesz już teraz, rozumiem i ja
równanie rozwiąże, kto bez niej, lecz zna

alfabet na pamięć, na opak też wie
gdzie tkwi niewiadoma, i wierzyć - wie gdzie!



Oxyvio, kłaniam się wielce, z pozdrowieniem,
zawsze in-humility.