Wytwarzanie światów

Na początku był punkt.. Takie nic wśród nicości,
ział otchłanią wciągania albo pluł wybuchem.
Punkt. Bez czasu, bez treści, lecz centralna część osi
w wyobraźni szaleńca przed głębią i ruchem.

Wreszcie rzygnął w dwie strony, rozciągnął się w prostą.
Wyobraźnia ruszyła z punktu jak z kopyta
ku biegunom wszechrzeczy, ku wiecznym sprzecznościom,
w których brak odpowiedzi na miliony pytań.

Potem punkt nagle zadrgał i ruszył w obroty,
najpierw trochę nieśmiało, że oba promienie
wirowaniem zabłysły jak kielichy złote,
stożki światła, co z punktu wypływają lśnieniem.

Te promienie wciąż szersze zataczały kręgi,
a wzdłuż stożków spiralnie czas popędził w wieczność,
w końcu kielich z kielichem w płaszczyźnie się zbiegły
szerokimi bokami, tworząc czasoprzestrzeń.

Już trójwymiar się kręci, rośnie balon wielki,
a z prapunktu bez przerwy energia wytryska
i falami się zderza w materii kropelki,
które czas kręty zbija w ciężkich gwiazd rozbłyski.

Gaz się skupia do płynu, do wrzącej fontanny,
później do galarety, do bitej śmietany,
która w coraz to gęstsze wałkuje się stany,
w coraz większe atomy ściągają się kwanty -
i tak chaos zastyga w stwardnienie rozsiane.

fajny obrazek, naukowo mocno naiwniacki, ale ładnie wygląda, szczególnie czteryy pierwsze strofy
z tego, co tak mocno widać źle to kwant, który się ściąga w atom, bo to inna kategoria, kwant jest porcją enegii, atom to ziarno materii, resztą można złozyć na licentia poetica :)
ładna tez jest pointa, chociaż zupełnie niezasadna fizycznie, ale to akurat ie wadzi, bo tu też działa ona petycka siła ;)

Odważna jesteś, Oxywio. Tkwię już w tych klimatach wiele lat, korciło mnie pisać na ten temat, ale im dalej w las, tym więcej drzew. Wiem, że nic nie wiem. Rzecz tak skomplikowana, że uprościć potrafi ją czasem tylko świetny Michio Kaku, albo i sam Hawking :-)
Nie uchroniłaś się przed wielkimi nieścisłościami naukowymi, ale to miał być wiersz, a nie rozprawka do "Science" - to wiem. Jednak i wiersz jest za długi, troszkę dziecinny i niektóre rymy na siłę. Wybacz. Pozdrawiam. Elka.

ja uwielbiam takie wiersze! on jest o czymś. to opowieść. akuratna, chciało mi się czytać dalej i dalej...koniec- zaskakujący. niestety...
może Ela ma rację co do nieścisłości naukowych, ale w wierszu to wypada jak najbardziej. może nie jestem za bardzo matematyczna, ale geometria to był mój ulubiony dział matematyki. trójwymiar i miliony pytań jak najbardziej mnie nurtują.
bravo OXY.
pozdrawiam:))

Świetny pomysł i sam wiersz, obrazowo działa na wyobraźnię.
Troszkę mi skrzypi w ostatniej: w pierwszych wersach cztery 'do',
a 'stwardnienie rozsiane' - źle mi się kojarzy. Wiem, że to celowo i w pewnym sensie uzasadnienie, lecz tak mi się kojarzy. Z drugiej strony, to właściwe określenie. Podejrzewam, że jednak nie mam racji, indywidualne skojarzenie nie powinno się liczyć. Serdecznie pozdrawiam, uściski
- baba

Oksywio. Zadziwił mnie twój wiersz. Twoje wyobrażenie powstania wszechswiata. Twoje porównania. Wszyscy zastanawiamy się nad praprzyczyną i rozwojem tego niewiadomego. A Ty potrafiłas to jeszcze ubrać w słowa. Niektóre fascynujące...wzdłuż stożków spiralnie czas pędził w wieczność...a niektóre mniej ( nie lubie słowa "ział".
Jestem pełna uznania i doceniam twoja refleksję.
Pozdrowienia serdeczne
Lilka

Przyznam, Oxyvio, że przymierzałam się do Twojego wiersza kilka razy. Bardzo chcę docenić Twój warsztat i przede wszystkim wielką pracę, jaką włożyłaś w napisanie tego dzieła. Muszę jednak szczerze przyznać, że czytałam nie bez trudności. Po prostu nie mam takiej przestrzennej wyobraźni, a trochę jej potrzeba, żeby te wszystkie imaginacje zobaczyć :) Bardzo ciekawe skojarzenia, plastyczny język, aż żałuję, że nie mogę się jakoś sensowniej odnieść. Na ile mnie stać, na tyle kłaniam się z uznaniem!

pozdrawiam!
in-h.

Kochana Kaliope, w takim razie podwójnie dziękuję Ci za uznanie! Bo przedzieranie sie przez coś, co sprawia trudność, to podwójna praca w zrozumieniu, a poza tym rzadko komu podoba się coś, co nie do końca ogarnia.
Rozumiem kłopoty z wyobraźnią przestrzenną, dużo ludzi je ma, obecnie na ogół są one określane jako "zaburzenia lateralizacji" i moja córka też to posiada. :-)
Wiesz co? Najlepiej narysuj sobie to, co czytasz w kolejnych wersach i/lub strofach. Moja Małgośka w ten sposób w szkole przeszła przez zadania matematyczna, fizyczne i chemiczne - nie wiem, czy inaczej dałaby sobie radę z ich zrozumieniem. :-)
Pozdrowieństwa.

omatko! czekałam, co nastąpi - jeeej, ale zaskoczyłaś.
podoba się. plus.
:)

jeżeli był początek to skąd się wziął i czemu
bezwymiarowy pośród pustki punkt osobliwy
element niespójnego choć współczesnego systemu
który wymyślił birbant w birecie nobliwy

bryzną w każdą stronę sam nie wiedzieć dlaczego
uwalniając kondensat materii w nim tkwiącej
bo kazał mu tak twórca teorii zmyślonego
sposobu zaistnienia świata bzdury mylącej

:)

Przeczytałam ze trzy razy, ale zbyt skomplikowany jak dla mnie, może dlatego, że nie wnikam tak głęboko co skąd i po co? Staram się żyć chwilą, ponieważ uważam, że jestem tutaj przelotem, a we wrzechświecie tylko szybko gasnąca iskierką. Pozdrawiam:)

Eeech Oxy... znowu wzorzec :)
Dla mnie, bo pod stwardnienie mozna wpisac wiele rzeczy i całośc pozostanie piąkna :))
Ukłony niskie jak zawsze.