Mój Aniele Stróżu

Chyba muszę cię zwolnić natychmiast,
nieodłączny mój Aniele Stróżu,
wciąż przysypiasz i gubisz mnie z oczu,
twoje skrzydła miast rosnąć maleją.

Nie spostrzegłeś kiedy zasuszone
sny wyjęłam z dna starej szuflady,
wciąż pozwalasz ulegać złudzeniom,
że to wszystko może jeszcze się zdarzyć.

Człapiesz za mną zmęczony wędrówką
do niedawna umierałeś z nudów,
wykrzesz z siebie jeszcze trochę życia
nie zaniedbuj swoich obowiązków.

Zabłądziłam wczoraj niechcący
w okolice wirtualnej przestrzeni
i nie mogę się teraz odnaleźć,
rusz się wreszcie i mnie odszukaj.

Powiedz - ocknij się już za późno
i zatrzymaj moją dłoń z długopisem,
bo prawdziwe wiersze piszą inni.

Tak Aniele musimy się rozstać!

2005

No, to mnie usadziłaś...

Jestem teraz w muzeum z inkunabułami; za chwilę w sklepie ze starymi bajkami dla dzieci. Lata coś nade mną. Seledynowa aura. I zerkam, czy Go nie ma. Zawsze będzie, kim albo czym by nie był.
Zostaję. E.

No, wiesz. To jest / była taka autocena. Jestem ambitna i chciałabym "nad poziomy", a tu "materii nie staje", co więc szkodzi zwalić coś na anioła Stróża... :)

No i najgorsze że przed napisaniem tego wiersza Anioł tez nie uchronił. Pozdrawiam.

..........................megagniot - szkoda słów

zatrzymaj moją dłoń z długopisem,
bo prawdziwe wiersze piszą inni.

Tak Aniele musimy się rozstać!

Cóż za hipokryzja, wszak publikuje pani w dziale dla wprawnych poetów :)

Uzupełnię pana wypowiedx Panie Adamie.
Dział Dla Samozwańczych Wprawnych Poetów.
Takie sranie w banie pozwalające wierzyć we własną wybitność.

Kochani, to po co zadajecie sobie trud komentowania?
Nie będę się tłumaczyć. A od Wasze wiersze zajrzę, jeśli mnie zachwycą, może nawet się odezwę. Jestem leniwym użytkownikiem... :)

A to znałaś?


Jan Twardowski
Aniele Boży

Aniele Boży Stróżu mój
ty właśnie nie stój przy mnie
jak malowana lala
ale ruszaj w te pędy
niczym zając po zachodzie słońca
skoro wygania nas
dziesięć po dziesiątej
ostatni autobus
jamnik skaczący na smycz
smutek jak akwarium z jedną złotą rybką
hałas
cisza
trumna jak pałacyk
ładne rzeczy gdybyśmy stanęli
jak dwa świstaki
i zapomnieli
że trzeba stąd odejść Anioł
są takie chwile kiedy się odchodzi
od Aniołów Stróżów nawet Cherubinów
od tych co wysoko
od tych co w pobliżu -
do Jezusa człowieka
niziutko na ziemi
Anioł nie zrozumie nie wisiał na krzyżu
i miłość zna za łatwą skoro nie ma ciała



Trudno było mi się oprzeć skojarzeniu.

Tego wiersza ks. Jana Twardowskiego akurat nie znałam, choć mam kilka zbiorów jego poezji i hołubię. Mój tekst - napisany zresztą dość dawno - jest bardziej satyrą na mnie samą. O aniołach w gruncie rzeczy wiem niewiele :)
Jest z czasów, gdy raczkowałam na jednym z portali literackich. W zamierzeniu miał być autoironiczny, bo jest w nim żartobliwa / prawdziwa (niepotrzebne skreślić) samoocena. Wrzuciłam tu na razie (?) cokolwiek, by podtrzymać kontakt z jedną sympatyczną użytkowniczką. Ale upierać się nie będę :)