styki

dokąd dokąd kołatało uporczywie gdzieś w środku. dekonstrukcja
przebiega zgodnie z własnym brakiem zasad. im bliżej okna
tym bardziej nie ma szyby. jest drzewo i wrasta
głębiej. czuć lepkość liści pod skórą. dlaczego
nie może pójść dalej sięgnąć klamki potem dłoni. po drugiej stronie
słowa kłębią się w gardle kaleczą tkankę. znaczenia
nie mogą się przebić choć płyną na drganiach tych samych cząstek
co pytanie o czas. podobno nie ma granic więc co nie pozwala
się przekroczyć? dotkliwie materialna rozwiewa się
w pył. metafora nieskończoności zapadła
w przebudzenie

Coś w nim jest. Nawiązuje do poprzedniego, z oknem?
Bardziej przekonuje początek - w kreacji i toku zapisu. Choć w drugiej jest świetna przerzutnia: "pozwala / się" (zepsuta troszkę powtórzeniem "się" również na końcu wersu; da się pominąć!).
I tu bym szukał bliskiej pointy (bo tej nieskończoności nie obejmuję).
Pozdrawiam
ps. "w drganiach"? (tak to było na fizyce?)

Och, już myślałam, że nikt nic nie napisze ;/
Nieskończoność to mało kto obejmuje, bezecie ;) A tu.. no cóż, ktoś, kto nie ma granic, jest, można by rzec, w jakiś tam sposób nieskończony, nie?.. I niech to wystarczy za wyjaśnienia.
Pozdrawiam b.serdecznie, j.
PS Drgania fizyczne, są jakieś inne?.. ;)

Na stykach iskrzy, ale trudno dociec "tożsamości" pierwszej i drugiej strony, kontekstu pytań, barier i przebudzeń...
Takie egzystencjalne nerwobóle :)