Poezja nadęta...

skowyczę jak wyliniały pies
język metaforą budy pustej
a łańcuch od porównań nabrzmiały
od roku pustego domu pilnuję
głuchy na wołania kotów
inwersją pchły jestem
jak monoftongizacja dyftongów
krąg dwumetrowej egzystencji zataczam
jak były pan pijany
leżeć nie mogę
piekło z niebem się miesza
misa ręką anioła się ukazuje
znów przesadziłem z grzybkami
nie moja wina że pan mój to Wojaczek był
pies Norwida to przy mnie
marna imitacja pudla

_________________
Spadanie też jest formą lotu

wiersz luks - jednak co do Wojaczka to z Norwidem chyba nie bardzo - ejjj - oczywiście to tylko moja sugestia
MN

hehehe racja Mess, niczym Monthy P z Davidem C ;)))

Trudno ustalić, czy to mowa zależna, czy odautorski peel. Tytuł (+ "...") skłaniają do myślenia o pewnej dozie ironii, stąd i pan Wojaczek z psem Norwida byliby na miejscu. Chyba coś jest na rzeczy (wraca znowu moda na "wychodzenie przez szybę"?).
Co do spadania - Różewicz zauważył kiedyś, że najczęściej spadamy - poziomo. To jest dopiero ból.
;)
pzdr. bezet