O wrześniowym poranku

https://photos.google.com/photo/AF1QipNcYS9Ify5QSfhsphpOjYNOTXlcQFlPUPrLBNfe

Kiedy zza bloku wyjdzie słońce -
Wtedy w złocie jesień się mieni.
Drzewa są takie piękne niczym płonące,
Jak nigdy, a tylko tej jesieni.

Czyżby umierać już będę,
Że mi w tym "wierszowym trójkącie" taki raj się mieni?
Nad nim niebo do którego kiedyś wejdę,
Jakoś światłością tak się promieni.

Drzewa w barwie września
Są tak piękne, że wiatr nawet je nie kołysze
Zapatrzony i wsłuchany, jak cicha piosnka.
Nawet ja jako poeta to słyszę.

W takim wierszowym tonie
Żaden problem zacząć dzień z barłogu niespełnień.
Żono! Podejdź do mnie, podajmy sobie dłonie -
I już jest dzień fizycznie wszystkich wypełnień.

Jak mało do szczęścia trzeba poecie.

Nie. Bardzo słaby. Prymitywne rymy i literówki.

Pozdrawiam

Czyżbym umierać już będę - łomatkooooo, a to po jakiemu?

Nie, i nie każ mi uzasadniać.

Para:)

.........
trochę to brzmi ... jakby Chińczyk z wymiany studenckiej kleił z nudów te rymy pod stołem,
nie słuchając wykładu, bo nie rozumie po polsku ...

a tematyka na topie ... drzewa są ... w barwie września ... i okk
;)
pozdr. M.

bardzo nieporadny język, błędy, jak ze szkolnego zeszytu ucznia podstawówki.
Za to zakończenie - wyśmienite. W jednym momencie opryskany ekran i opadnięta do kolan szczęka. Zastanawiam się tylko, czy to prowokacja jakaś, czy kwintesencja tfurczej nieświadomości.
W przypadku wierszy Pani Hani K. czuło się przynajmniej tę prowokacyjną nutkę kogoś, kto nadzwyczajnej w świecie robi sobie przysłowiowe jaja.
Dobrze doradzał Jan Wodnik (pod którymś tam wierszem szanownego Autora) w swoim komentarzu, aby przed umieszczeniem tekstu sprawdzić go pod względem ortograficznym i gramatycznym. Od tego przynajmniej warto zacząć.

Od tego przynajmniej warto zacząć