źli ludzie

źli ludzie żyją krótko
trafieni strzałą Apollina
padają w błoto
i drążą rękami długie koleiny
zanim dotrą do otworu w ziemi
hadesowego tunelu
tam wrzucani do pustego pokoju
skazani są na myślenie

chodzę po pustym pokoju
mijam ściany jednolite szare
szukam choćby jednego zagłębienia
oazy dla oczu
nasłuchuję - żadnych dźwięków
doczekałem się ukochanego stanu

dobrzy ludzie żyją długo
nieczuli na miotane strzały
stąpają lekko po ziemi
delektują się zapachem kwiatów
i osiągają zapomnienie
i wtedy najbliżej są wieczności
na którą zapracowali spontanicznością

siedzę w pustym pokoju
zamiast w ogrodów nieprzebytym słońcu
tonę w umiarkowaniu
zamiast w lawie światłości
nigdy nie polecę
jak pisklę, które wypadło z gniazda

...super..znać...iż ..pisanie..nie pierwszyzna:)))