konglomerat

któregoś dnia rozkruszy tą bryłkę rozetrze
krawędzie ziarnek usypie ścieżkę uśpi
dystans tkwiący w stopach bardziej
niż w pamięci. to co mogło się zdarzyć
jest bliższe i bardziej realne. rzeczywistość
to tylko odbicie

jeszcze nie teraz. uczy się nie ufać
i nie zapominać. zlepek zdarzeń dobija
do brzegu

Niestety, konglomeratowość odcisnęła się nieco na wierszu :) Przerzutnie tylko potęgują wrażenie nieprzystawalności obrazów : sucha bryłka (konkret) = odbicie (wrażenie wzrokowe) = pływający zlepek wrażeń (więc mokry,trudny do kruszenia i usypywania).
Łapię i akceptuję sens, nie przyswajam formy.
:)

chyba rozumiem ten konglomerat,zwłaszcza gdy zlepek zdarzeń dobija do brzegu
pozdrawiam

"tę bryłkę" - poprawniej, ale czy tą czy tę i tak trudne zestawienie brzmieniowe


"dystans tkwiący w stopach bardziej
niż w pamięci" - piękne zdanie
pomyślałam sobie, że moje dystanse tkwią bardziej w pamięci niż w stopach

pozdrawiam :)

Pointa jakaś taka sztampowa

"tę" - wgmnie lepiej się słyszy :)

a poza tym sobie myślę... hmm... a może warto byłoby jeszcze pogimnastykować wersyfiksację....?
-coby np wyeliminować takie sensy jak : "krawędzie ziarnek usypie" ?
bo podług mego odczuwania 'krawędziowanie' związane jest niejako z wyostrzaniem,
aaa 'usypywaniem' wszak nie uzyska się ostrości, ino miętkość, ;)

tekst mnie przyciąga i wciąga, czuję tuiówdzie niedosyt, ale może to i dobrze...? ;)