(za)dumka

proszę, podejdź nareszcie
gdy tak stoję pod ścianą
proszę, póki jest jasno
nie chcę wiecznie być samą
chcę zatańczyć raz jeszcze
zanim światła pogasną

czemu ciągle się chowasz
za parkanem, za krzakiem
za kolumnę z granitu
wycofujesz się rakiem
i odwracasz wciąż głowę
chociaż wzdychasz z zachwytu

patrzysz z lękiem i wdziękiem
myśląc, że cię nie widzę
jednym okiem i bokiem
chociaż z ciebie nie szydzę
chociaż byłoby pięknie
gdybyś pewnym szedł krokiem

proszę, złam mą wyniosłość
chcę się dostać w twe sidła
w czym przeszkadza usilnie
moja duma przebrzydła
pod nią duszę mam prostą
co chce kochać dziecinnie

odważ się być rycerzem
dobij się do tej duszy
nikt jej jeszcze nie dostał
nikt mej dumy nie skruszył
ty to umiesz, ja wierzę
proszę, podejdź, pozostań...

[img]http://www.wornthrough.com/blog/wp-content/uploads/2013/10/lesya_ukrainka2.jpg[/img]

Bardzo piękny wiersz!

przyleciałam do dumki ;D
i nie żałuję
zadumkałam sobie.
a Ty fajnie nucisz piórem, Oxy.
pozdrawiam!

Lubię też te z rymem, zwłaszcza z takim rytmem :) Pędzi się gładko po Twoim wierszu, Oxyvio.
(Chyba na skutek poprawek wkradł się chochlik: "nikt mi dumy nie skruszył" czy "nikt mej dumy nie skruszył"?) Pozdrawiam :)

Bardzo pięknie dziękuję!

Dzięki, Taruniu. :-)
Gdybym tak jeszcze klecić melodie umiała... A tu niestety. :-(
Pozdrawiam.

Dziękuję za miłe słowa, Aniu.
I za wyłapanie chochlika. Tak, to wskutek poprawek, oczywiście, łobuz jeden. ;-) Poprawiłam, a przy okazji jeszcze kilka drobiazgów wyszlifowałam. :-)
Pozdrawiam.

Samo życie. Przypominają mi się dawne lata!
Wiersz, jak zwykle u Ciebie, pięknie płynie
prezentując swoją poprawność.
Ściskam
- baba

Bardzo fajnie się czyta, a treść wręcz zachęca do zanucenia sobie:)) Zabieram do ulu! Serdecznie pozdrawiam. E.K.

No ba! I o to chodzi. Wszystko płynie jak trzeba. a.

Dobrze zrymować to sztuka.
Napisać dobry wiersz również.
A tu nic dodać nic ująć.
No może dodać. Ciąg dalszy :)

Zawsze rymy były mi bliskie, choć nie bardzo sam się w nie zapędzam.
Ale w przypadku Twojego utworu aż się prosi przeczytać go jeszcze raz.
I jeszcze, i jeszcze.
A potem pogonić do działania osobę zza kolumny, czy też parkanu :)
Choćby po to by mieć nadzieję na kontynuację :)

Iz(b)o, dziękuję pięknie za "poprawność" - to chyba oznacza warsztat? Jeśli tak, to spora pochwała! :-)
Pozdrawiam.

Kosy kochane, aż tak?! Aż do Ula??? No to straszszsznie się cieszę!!!
I buziam najserdeczniej. :-)

Alleno miła, bardzo serdecznie Ci dziękuję za miłe słowa - nawet nie wiesz, jak one stymulują mnie do dalszego wypisywania. :-)))

Piotrze, baaardzo dziękuję za piękny i przemiły komentarz.
O tak, przydałoby się pogonić osobę (lub wszelkie osoby) zza parkanu, żeby nabrały nieco odwagi i spowodowały jakiś rozwój akcji. ;-)
Rymy są jednym z najwspanialszych środków poetyckich. Tak czuję, tak myślę i tak tworzę. Dzięki za zrozumienie w tym świecie nastawionym na białość i - często - na łatwiznę.
Pozdrawiam serdecznie.

Iz(b)o, dziękuję pięknie za "poprawność" - to chyba oznacza warsztat? Jeśli tak, to spora pochwała! :-)
Pozdrawiam.
Ja mam czasem kłopoty z językiem polskim (niestety),
w "poprawności" - mieści się pochwała wzorowego budowania zdań,
poprawności warsztatowej w pisaniu wierszy, jest z kogo brać przykład.
Uściski - baba

Jeeej, ale dostałam pochwałę!... :-)))
Bardzo dziękuję, strasznie się cieszę, że Ci się podobają moje wiersze.
Twoje też są świetne. Dlaczego mówisz, że masz kłopoty z językiem?

skojarzył mi się ten wiersz z językiem podobnym do szekspira, dantego
coś w ten deseń. Ciekawie się czytało, jakby epoką romantyzmu, J. serdecznie

hmmm...
z początku zapachniało Osiecką
dalej już siedemnastolatką...
bo dużo zaimków
i westchnień

za ten początek
:) :)

pzdr!

Judyt, bardzo mi miło i czuję się wielce zaszczycona takim skojarzeniem! :-) Heh! A ja myślałam, że to zaledwie ludowa, dumkowa poetyka!
Dzięki serdeczne.