Pewna dama raz mi powiedziała...

Pewna dama raz mi powiedziała
„Dziś nie ma już miłości
Dziś jest tylko kult ciała”
Nie mogłem pohamować złości

Gdybym tylko mógł złapać Cię
Porwać do świata duchów
Gdzie ułożyłbym sam scenerię
I ustalił kolejność naszych ruchów

Nocą patrzylibyśmy na ciche morze
W którym odbijałoby się niebo czarne
Światłem naszym byłby Księżyc może,
Może odpłynęłyby twe poglądy marne

Przedwieczne niebo, węgiel przypominające
Świeci na nim gwiazda jak diament
Ukojeni ciszą szumu położymy się na łące
Podziwiając wielki firmament

Zobaczylibyśmy gwiazdy nasze
Jak żarzą się światłem cudownym
Połączylibyśmy serca i dusze
W spojrzeniu i dotyku delikatnym

I tonąc w błękicie twoich oczu
I chcąc przedłużyć tę chwilę radości
Powiedziałbym w tym półmroczu:
„Pragnę tylko twojej Miłości”

"tę chwilę radości"
"tą chwilę" jest błędne

Po zrytmizowaniu, wiersz będzie całkiem udany, w konwecji z uśmiechem rzecz jasna.
Mam miłe wrażenie czytając

pozdrawiam

Dziękuję za rady i ciepłe słowa. Błąd poprawiłem, rytmizacji rzeczywiście brakuje. Spróbuję nad nią popracować.

Dziękuję i pozdrawiam.

eksperymentujesz,nie da sie ukryc...a co wysoce cenione-emocjonalnie...nie pisalam juz od wiekow, ale emocje maluje w inny sposob, aczkolwiek bliski :-) pozdrawiam

Utwór daleki od ideału i moich technicznych upodobań ale przyjemny :)
Pozdrawiam.

powtórzę za Posutym - utwór przyjemny i już:) Mar.

Tak, rytm się łamie, co szczególnie daje się odczuć w wierszach rymowanych.
Licz sylaby w wersach, może to pomoże? Unikaj identycznych końcówek w rymach,
szukaj zbliżonych brzmieniem. Pisz dużo i dużo czytaj, na mur, będzie coraz lepiej!
Serdecznie pozdrawiam
- baba