Cyrulik

Już lekko stukają szatańskie kopytka
Po spróchniałych schodach na ciemne poddasze
Pył ze starych desek w rytm stukania skacze
Tańczy peleryna z grzesznych dusz uszyta

Ciemnym korytarzem wśród głów malowanych
Wiszących wytrwale na gwoździach szubienic
Przemyka cichutko baronet w czerwieni
Słonecznego światła omijając plamy

W małym pokoiku zakurzony fotel
Na stole szkatułki błyszczące perłowo
Śpią w nich zimne trumny srebrzystodębowe
Diabelski ordynans ostrzy brzytwy złote

Pod oknem pająki sieci lepkie tkają
Cyrulik głaszcze trumienki po grzbietach
Przed dom zajechała piekielna kareta
Pachnąca ciemnością i zbutwiałą ziemią

Pędzi przed siebie w tłum ludzi największy
Brzytwą przez okno po tętnic warkoczach
Sypie kawałkami nieskończonej nocy
Cyrulik Szalony – Król Zwyczajnej Śmierci

Nie mam pojęcia dlaczego, ale baardzo mi się podoba Mirku
Może dlatego, że dziś zwiedzałam w miarę podobne miejsce? świetnie oddałeś jego klimat, naprawdę bardzo dobrze. Czyta się i jednocześnie widzi co malujesz słowami, lubię takie wiersze

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Znam takie poddasza puste, gdzie tylko kurz, zapach starych mebli i prawie fizycznie wyczuwalna obecność kogoś obok. I wtedy nie wiadomo, czy ktoś obserwuje, czy to tylko gra wyobraźni...
Dziękuję za komentarz
Pozdr.

o to to!
tak się właśnie poczułam
dzięki za emocje, pozdrawiam

Podoba mi się ten utwór. Tak jak zauważył Kai: mroczny. I bardzo dobrze! I takie chętnie czytam. Pozdrawiam.

Oj... Tego się nie spodziewałem, ponieważ temat potraktowałem trochę na luzie i świetnie się bawiłem przy pisaniu Tym bardziej jest mi przyjemnie, że komuś jeszcze takie pisanie się podoba.
Pozdr.