Kokilka

Długo wyglądałaś tak sama przez siebie.
W zagłębieniach tułowia ślady po dotyku.
Drgania w półśnie.

Nocny stolik w czerni herbacianej,
pamiątki ze święta płytkich naczyń.
Okład na skroni z matowego obsydianu,
zamszowe powieki do czyszczenia szkieł

odbijających jaskrawy obraz
udający przyjazne otoczenie.

Zostaw mi na zimę złudzenia wzrokowe,
kilku widzów, którzy nie śpią na seansach.
Pod choinką odłamki z górnych rejestrów ciepła.

Jest jeszcze tylu surowych mężczyzn,
gotowych do zblanszowania.

Jest jeszcze tylu surowych mężczyzn,
gotowych do zblanszowania.

Na pierwszy rzut oka, sytuacja wygląda beznadziejnie - szpinakowaci, bezwolni faceci i sadystyczna kobieta ale przecież zblanszowany produkt zachowuje wszelkie wartości odżywcze i naturalny kolor...
Nie jest tak źle :)

podoba się
cicha zaduma wiersza zatrzymuje
i ten klimat
subtelne dotykanie wrażeń
dziękuję

pozdrawiam
Seweryna

Stosowane przez autora udziwnienia nie tworzą nowej jakości. Jako czytelnik poszukuję w wierszach różnorodnych przeżyć emocjonalnych, jednak nawet te niewymierne powinny mieć jakąś miarę w umiarze! :))
Pozdrawiam!

Zagłębienia tułowia - niesmaczne.

MW