Naukowcy

Rzecze Bóg:
Zbawiam człowieka.
Rzecze Szatan:
Czy warto?

- Syna wysłałem.
- Zmaltretowali. Zabili.
Po co zbawiasz?
- Dowód mają niezbity.
Miłość poznali. Zbawiam.

Rzecze Szatan:
Tych, co cierpią przez innych, mnóstwo.
Tych, co zmuszają cierpieć innych, mnóstwo.
Przestający cierpieć powodem cierpienia.
Niewrażliwi na cierpienie, własne zapomnieli.
Po co zbawiasz?

Rzecze Bóg:
Łaskę okazuję. Miłość wszechmocną.
Cierpię z cierpiącymi. Wybawiam.

Rzecze Szatan:
Dzieło zbawienia niezamkniętym.
Nie godzę się na zbawienie przysparzającym cierpienia.
Pierwsze z Twych zobowiązań, źli będą w mojej gestii.

- Każdego człowieka musiałbym Ci oddać.
- I jeszcze kwestia zasadności istnienia Ziemii.
Padół sadyzmu, nieprawości, nienawiści, zła.
Z królem-człowiekiem, ich kwintesencją.
Nie godzę się na zbawienie zła. I pozornego dobra.
- Niektórzy mają skłonności do dobra.
- Czyżby? To dlatego przeszkadzasz samozagładzie?

Rzecze Szatan:
Sędziów ustanówmy. Siedmiu. Porozmieszczajmy
sędziów na różnych częściach Ziemii. Sędziowie
zadecydują, czy Ziemia z człowiekiem ma trwać.

Rzecze Bóg:
Będą zdrowi, cieleśnie doskonali, z urodzenia
dobrzy i wrażliwi na krzywdę. Inteligentni...

Rzecze Szatan:
Ale przyjdą na świat w pogardzanych rodzinach.
Będą biedni. I ich osąd nad ludzkością będzie ostateczny
i wyważony.
Sami przecież człowieczeństwa doświadczą
i zadecydują, czy można tak żyć w szczęściu.

Amanda urodziła się w Medelin. Doman urodził się w Afganistanie.
Anna urodziła się w Polsce. Ela urodziła się w Chinach.
Bohdan urodził się w ZSSR. Katarzyna urodziła się na Tajlandii.
Satia zawsze trwał w różnych ciałach.

I czas się dopełniał.

- I co dalej?
- Przestaniesz im pomagać.
Żadnej ingerencji w doczesność.
Dzieło zbawienia nieważnym.
Ukochasz pszczółki. Zasadniejsze.

Nie chcę propagować jakiejkolwiek formy satanizmu. Nieco antycypowałam, i wyobraziłam sobie świat, w którym naukowcy tworzą nowe życie i określają zasady istnienia takowego życia. Utwór usiłowałam napisać, używając kilku rodzajów wiersza, ale każdy z moich wierszy rozmywał przesłanie, więc zdecydowałam napisać wiersz w formie poetyckiej prozy nawiązującej do Biblijnej. Utwór ukazuje tylko to, że człowiek wchodzi w kompetencje Boga.
Pozdrawiam. Proszę o oceny.

...Taaaaa...I ta antycypacja sprowadziła cię, Szanowny, na manowce czegokolwiek. Bo w tym tekście nie ma nic, prócz naiwnej i miałkiej dyskusji dwóch osób, które ( gdyby im się chciało, ofkors) pokazałyby Tobie pewno, gdzie mają tak płytkie dusputy...;-)...Nie tak.
...Tem nie mniej, z harcerskim pozdrowieniem...;-)

Toż ja nie o literalnym Bogu i Szatanie, tylko o człowieku, który wchodzi w ich kompetencje i wydaje się człowiekowi, że jest wystarczająco mądry, by się z tymi postaciami równać.
Sparafrazowałam to, co dociera do większości ludzi z dysput np. na temat eutanazji i aborcji, uczłowieczyłam odbiór osób naukowców przez zwierzęta doświadczalne. Jedyny mój wkład, to to, że założyłam, że naukowcy już stworzyli życie, i wyobraziłam sobie teologiczne i etyczne dyskusje, jakie toczą, o to, czy wolno takiemu życiu trwać. Bóg jest zbyt miłosierny i mądry (moim zdaniem) by mieć pretensję do mnie o to, że obnażam głupotę i niekompetencję człowieka i że robię to, moim zdaniem, w sposób nośny dla maluczkich.

Utwór przeniesiony.

Pozdrawiam
Pioe Veno

M. Ziemia
D. Ziemi
C. Ziemi
B. Ziemię
itd. - więc nie "Ziemii"

Fragment o urodzinach podoba mi się bardzo. Temat trudny i niebezpieczny, grozi zarzucaną już miałkością i jałowością, sam bym się na to nie porwał, niemniej podziwiam odwagę.

Cuś jakby wiersz, bo utwór sceniczny jakoś nie. Sam nie wiem. Chyba słusznie do przeniesienia, by Autor zdecydował czy wiersz, czy skecz...choć z głębią istotnie przepastną.